վերցուց իր մոռացուած տղեկը, թշերէն կարօտի բոցավառ համբոյր մը քաղեց ու գիրկը սեղմած նետուեցաւ դէպի գետը...
Գիշերուայ թանձր մթութեան խորքը սարսափելի էր տեսնել Ռեհանի տուայտանքը բնութեան ամեհի տարերքին դեմ: Կինը, երբ մայրական վտանգուած զգացումին տիրապետութեան ներքև կը գտնուի, ատակ է այնպիսի գործերու, որոնք տղամարդու ոյժերէն վեր են։
Բանդիմահու գետին կոհակները դիզուելով, կուզէին լափել, կլանել ամեն մի իր, որ կիյնար իրենց մոլուցքին ներքև, և Ռեհան, որպէսզի զաւակը չը թրջուի, երկու, բազուկներով վեր կը բարձրացնէր զայն ջուրի մակերևոյթէն և այդպիսով դանդաղօրէն առաջ կընթանար դէպի հակառակ եզերքը. կանացի թոյլ զօրութիւն, մաքառելով բնութեան կատաղած ոյժին դէմ, յաղթանակեց զայն...
Բայց հազիւ թէ ան ոտքը հակառակ ափն դրած էր, երբ թշնամին իր դիրքերէն իջնելով, սաստիկ համազարկ տուաւ ամեն ուղղութեամբ։ Անծանօթ, մոլորուն գնդակ մը ֆըշշալէն գալով, դիտապաստ գետին գլորեց Ռեհանին, որ առանց ձայնի ձեռներով պինդ գրկեց երեխան և աչքերը փակեց...
Բանդիմահուն կոռնար ահռելի կերպով և անոր կատղած ալիքներն դեղնորակ փրփուրներ փսխելով, գրոհ կուտային դիակի վրայ, անոր ոտներն կը լիզէին և արիւնը խմելով, յետ ու յետ կնկրկէին շանթահար։
Ռեհան ինկած էր կողքին վրայ, մազերը ցրուած և թաթխուած ջուրի մԷջ, աչքերը կիսաբաց, որոնց բիբերու ներքևէն կը մարմրէր շարունակ մայրական գերագոյն կամքը։ Անոր հագուստին փէշերը անխնամ կերպով կը խաղային ալիքներուն հետ և կը համբուրէին անոր թաց կաթիլները։
Գիշերուայ մթութեան խորքէն մարդկային ուրուական մը ցցուեցաւ, որ կռանալով կնոջ անշնչացած դիակին վրայ, խելագարի պէս լայն բացած աչքերը քթթեց անոր պաղ, մեռելային դէմքին և դեղնահար շրթունքներուն, որոնց վրայ զարհուրանքով կարդաց հետևեալ խօսքերը.
- Լաչակս գլխուդ ըլլայ թող, կինարմատի սիրտ ունիս...
Բայց ինք կինարմատի սիրտ ալ չունէր... և այս մտածումը շանթի նման մխուեցաւ Յարութի ուղեղին վրայ...։
Ծերուն Թորգոմեան
