վերադաոնար։ Տղաքս գացած էին զբօսնելու, և ժամը չորսի թէյի համար կը սպասէի մէկ քանի հին բարեկամներու։ Այդ բոլոր անձերը կը սիրէի նախապէս ընկերական հանդարտ բարեկամութեամբ մը, բայց այսօր իմ զգացումս այնքան զեղուն, այնքան յորդ է, որ մեծ գուրգուրանքով, գրեթէ յուզումով կը իւորհիմ անոնցմէ իւրաքանչիւրին համար, որովհետև անոնք ակամայ և անգիտակցաբար հանդիսատես եղան այն ամենամեծ խորհուրդին, որուն բարձրութեանը կը ձգտենք կարծես մեր աշխարհ եկած օրէն։
ՍպասաւորԷն խնդրեցի, որ պատշգամբը փոխադրէ թէյի սեղանը։ Պատատուկ վարդենին կը բարձրանար մինչև մեր հովանին, և նորածիլ ոստերը մատղաշ և նորափթիթ տերևներու փնջիկներով դէպի դուրս ձգտուած կօրօրուէին, զրկելու ճիւղ փնտռելով. օդը գաղջ էր, գրեթէ տաք, և հարաւային հովը լայն ալիքներով մեզ կը բերէր մօտակայ և հեոաւոր պարտէզներու անհամար և բազմատեսակ բեղմնափոշին։ Մեղուներ և բզէզներ՝ արբեցած արևէն և արբեցած մթնոլորտի բուրումներէն՝ բզզալով կը պտուտքէին խօր պարի մը մէջ ու իրենցմէ ոմանք յանկարծ կը սլանային դէպի վեր, դէպի հեռուն, կարծես օդային երազ մը, երևակայական և անկարելի ծաղիկ մը փնտռելու։ Պատշգամը դէպի արևմուտ էր, և արևը սկսած էր արդէն հակիլ երկնակամարին վրայ։ Վոսփորը կը փալփլար անհամար նշոյլներով, և լոյսի կայծկլտումներ կը սլանային զանազան կէտերէ։
Վարդենիին բուրումնավէտ հովանիին ներքև ապաստանած, աչքերս կը թափառէին դիմացի հորիզոնին վրայ. հեշտագին թմրութիւն մը արբեցուցած էր զիս լոյսով և ջերմութեամբ: Կուզէի կարդալ, բայց գիրքը ծունկերուս վրայէն սահեցաւ վար, և չուզեցի նոյնիսկ շարժիլ զայն վերցնելու համար։ Այս այնպիսի պահերէն մէկն էր, որու միջոցին կարծես մարդուս հոգին կընդլայնի անծանոթ և խորհրդաւոր բան մը ընդգրկելու համար և այդ ձգտումը, այդ բաղձանքը ամբողջ էութիւնը կը դղրդէ անբացատրելի և աննպատակ վրդովումով մը։ Աչքերս և շրթներս կը ժպտէին բնութեան և լոյսին, գարնան ու վարդերուն, բայց և միանգամայն պատրաստ էի արտասուելու, այնքան դողդոջուն յուզումով մը հոգիս ընդ առաջ կերթար բնութեան գեղեցկութեան։
Հիւրերէս մէկը կանուխ եկաւ, և ընդհատեց իմ հոգեզմայլութիւնս։ Սովորական խօսակցութիւններու ցանց մը սքօղեց հետզհետէ ինչ որ կար այդ պահուն ճշմարտապէս իմ հոգւոյս մէջ և թերևս իր ալ հոգւոյն մէջ: Կը խօսէինք զանազան ընթացիկ
