խնդիրներու վրայ, մեզի անտարբեր ձգող մարդոց վրայ և իրեն հարցերուն պատասխանելով և նոյնիսկ ես ինքս հարցեր դնելով կըսէի մտովի.
— Ւնչքա՜ն ձանձրացուցիչ բաներու մասին կը խօսենք, ինձի ի՞նչ, ինչո՞վ զիս կը հետաքրքրէ ատիկա...
Քիչ յետոյ եկան ուրիշներ և իւօսակցութիւնը ոգևորուեցաւ. բնութեան գեղեցկութիւնը հետզհետէ կը թափանցէր ամենուն մէջ. հիացումի հառաչանքներ կընդհատէին մեր խօսքերր։
—0՜հ, գեղեցիկ է, գեղեցիկ է, ի՜նչպէս գեղեցիկ է...
Բարձրազոյն յուզում մը կելևէջէր մեր մէջ ու մեր մտածումներուն մասնաւոր կշռոյթ մը կուտար: Այդ պահուն բզէզները անհետացել էին, ու հանդիսաւոր լռութիւն մը կը տիրէր միջոցին մէջ, ուր կարծես միայն ճաճանչներու լուսեղէն խաղեր զիրար կը խաչաձևէին և ձևեր կը կազմէին յարափոփոխ արագութեամբ մը, լուռ էր նաև մօտակայ թաղը, լուռ էին հեռաւոր թաղերը, և ամբողջ մայրաքաղաքէն շշուկ մը իսկ չէր բարձրանար։ Ցանկարծ հեռաւոր և թաւ աղմուկը օտար ծովերէ եկող շոգենաւի սոյլի մը տիրապետեց լռին միջոցին, թաւալեցաւ, տարածուեցաւ, և ձայնի թրթռացումները հետզհետէ մեղմ ալիքներով հեռացան, վերստին զօրանալով արձագանքներու մէջ։ Այդ պահուն էր, որ տօքթէօռ Արշակ Սերոբեանը մտաւ սրահ։
Ժամանակը յաոաջացած է ու արևը մայրը կը մտնէ. պատշգամին վրայ վարդենիին շուքերը կը թանձրանան ու կերկարեն։ Մենաւորիկ թռչուն մը իր սիրոյ և գարնանային երգը կերգէ մենաւորիկ և մօտակայ նոճիի մը մէջ: Տարօրինակ հանգիստ և անդորրութիւն մը կզգամ. ջերմ և գորովագին բան մը, աննշմարելի փայփայանք մը զիս կողողէ. նոր ծաղկած եղրևանին իր սուր և թափանցող բուրումը կը ղրկէ, մինչ վարդերը ապրիլեան այդ տաք օրէն արագօրէն հասունացած և սպառած իրենց թերթիկները կը թափեն մեր վրայ։ Ամեն անգամ, որ դէմքս իրեն կը դառնայ, անոր աչքերը կը տեսնեմ, որոնք քաղցրօրէն և գորովագին փայփայանքով մը կը հանգչին իմ վրաս։
Հոգիիս մէջ լոյսի և բուրումի երգ մը կայ՝ լայն և յամր շարժումներով, բնութեան բոլոր բուրումները լուսեղէն ալիքներու փոխանցուած կելևէջեն դաշն հրճուանքով մը. հոգիիս մէջ քաղցրը և երանաւէտ երգ մը կայ, ուրկէ հրաշագեղ հրթիռներու պէս
