Մեր վեքջին սէրն էր ասիկա, սիրելիս, վերջին բաժակը... որով պիտի արբենայինք յամրօրէն, շնորհով և գեղեցկութեամբ, ինչպէս վերջալոյսը երկնակամարին վրայ, որը անակնկալ լոյսի ժայթքումներու և գունագեղ ցոլքերու մէջ կը յամենար, մինչ ամեն վայրկեան կը սպասէինք, որ պիտի մարի, մինչ կը կարծեինք, թէ արդէն իսկ մարած է։
Վերջին բաժակը... ու անիկա ամենէն զգլխիչն էր ու ամենէն աւելի լիուլի յա յուզումով, կեանքով և սքանչացումով։ Մեր կեանքի ամբողջ ընթացքին տարուբերուեր էինք զանազան տխրութիւններու և ուրախութիւններու մէջ կարծես յանգելու համար այս ժամին, որ մեր կեանքին գեղեցկագոյն ժամը ըլլալու սահմանուած էր։
Շոգենաւը շատոնց մեկնած էր, և առագաստանաւով մըն է, որ պիտի անցնէինք ասիական ափունքը։ Պահ մը ետքը նաւը կը տանէր մեզ հանդարտ ջուրերուն վրայէն աննկատելի տատանումներով։ Բայց իմ էութիւնս այնքան յոգնաբեկ է և դիւրազգաց, որ գլխու պտոյտ ունիմ և գլուխս կրթնցուցած եմ իր ուսին։ Սքանչելի տկարութիւն կըզգամ, կարծես յոգնած կեանքէն ու անոր ընծայած շնորհներէն: Երաժշտութեան մը պէս կը լսեմ իր սրտին բաբախումները, որոնք կը պատասխանին իմ սրտիս, ու այդ պահուն կըզգամ, որ անբաժանելիօրէն միացած ենք իրարու։
Մութը հետզհետէ մեզ կը շրջապատէ իր ստուերներով: Մեր նաւը միակն է, որ իր առագաստը բացած է հովին, ու ծովը վրդովիչ խորութիւններ ունի, ու հակառակ որ այլևս հասած ենք ասիական ափունքին ստուերին մէջ, ինձի կը թուի, որ մեր ճամբան պիտի շարունակուի այսպէս անսահմանօրէն, և մեր նաւը այլևս երրէք ափունքի մը չի պիտի հասնի...
Մեկնումի պահուն ըսի իրեն.
—Վաղը պիտի տեսնե՞մ քեզ...
—Վաղն ալ, միւս օրն ալ, սիրելիս, և բոլոր օրերը և ժամերը իմ կեանքիս...
Խօսքը չի վերջացուց. մութ էր, ու չի տեսայ զինքը, բայց իր ձայնը կը հեծեծէր հառաչանքի մը պէս։
Երբ տանս սեմէն ներս մտայ, տարօրինակ լռութիւն մը զիս դիմաւորեց. կարծես ամենքն ալ բացակայած էին։ Տղաքս քնացած էին, և սպասուհին մտատանջ կը հսկէր: Երբ մտայ սրահը, տեսայ Միքայէլը անհաւատալի կերպով տժգունած ու այնպիսի
