Այս էջը սրբագրված է

- 54 - երբ իմ տժգոյն ու նիհարած ձեռքս բռնեցիր, յուզմունքի և երջանկոսթեան բեռին տակ ընկղմեցայ անէութեան մէջ... Օրն ի բուն կը լսէի աղմուկը և շփոթութիւնը իմ շուրջս, և կըզգայի բժիշկին ջանքերը, բաց կուրծքիս վրայ դրած պաղ և ցնդող դեղերը, բայց ոչ մէկ կերպով կրնայի ինքզինքս արտայայտել և ըսել՝ <<չէ, մեռած չեմ, հանգիստ թողուցէք զիս>>.

Ոչ խօսք, ոչ շարժում կարող էի ընել, բայց գիտակցութիւնս ամբողջովին վերադարձած էր, և վերջ ի վերջոյ անփոյթ դառնալով ուրիշներուն մտահոգութեան, մտածեցի քու վրադ, միմիայն քու վրադ և հեշտագին ծուլութեամբ մը անձնատուր եղայ իմ գեղեցիկ երազիս...
Ապաքինումի շրջանս եղաւ երկար ու դանդաղ։ Գլխուս վէրքը բուժուած էր, բայց սիրտս հիւանդ էր տակաւին ու բժիշկը պատուիրած էր բացարձակապէս զերծ պահել զիս ոևէ յուզումէ։

Ոչ մէկուն այցելութիւնը կրնայի ընդունել և պատշգամին վրայ աթոռին մէջ երկարած, հիւանդապահուհիին խիստ հսկողութեան ներքև ժամերը կանցնէին անդորը դանդաղութեամբ մը։

Օրուան մէջ մէկ անդամ միայն տղաքս կը բերէին, որոնց անձկալի և տրտում աչքերը վախով կը նայէին ինձի։ Խէղճ փոքրիկները... Երբեմն իրենց մեկնելէն շատ ետքը տակաւին կը խորհէի իրենց և կը մտաբերէի այն յուզմունքները, որ պիտի ապրեն իրենց կարգին ու այն արցունքները, որոնցմով պիտի ամպոտին իրենց աչքերը ու սիրտս կր լեցուէր խանդաղատանքով։ Բայց միանգամայն կը խորհէի այն երջանկութեանց և թանկագին ուրախութիւններուն, որ կեանքը վերապահած էր իրենց, և դիմաւորելով

այդ գեղեցիկ ժամերը, որ պիտի հնչէին զաւակներուս համար, կը ժպտէի երկարօրէն ։

Այն աոաւօտ հիւանդապահուհին ըսաւ ինձի.

- Պարոնը գոհ մեկնեցաւ այսօր։ Զի հարցուցի <<որ պարոնը». գիտէի, որ դուն էիր, գիտէի, որ մօտս էիր ամեն օր, և թէև չեմ կարող թափանցել, թէ ինչպէս յաջողեցար Միքայէլին դաժան խստութեանը հակառակ վարուիլ քու սրտիդ և զգացումներուդ համեմատ, բայց անգամ մը ևս սիրտս լեցուեցաւ երախտապարտութեամբ ու քաղցր յուզումով։ Այդ բաներուն կը խորհէի, երբ հիւանդապահուհին ըսաւ ակնածանքով.

 Որքան կը սիրէ ձեզի։