Էջ:Gorts magazine (1917, issue 1).djvu/56

56–

բայց գաղափարը թէ ոևէ մարդկային արարած կրնայ այդ դաժան աններողամտութեան հասնիլ, սիրսւս շարժեց ու ղսպուած արցունքներս այրեցին կոպերս: Սիրտս այնքան ճնշուած էր, որ գրեթէ ֆիզիքական ցաւ կը պատճառէր ինձի և գերմարդկային ջանքեր կրնէի յաղթահարելա համար իմ հոգեկան և ֆիզիքական տագնապիս: Ցետին ճիգ մը ըրի և աչքերս բարձրացուցի։ Ւր արդէն իսկ նիհար դէմքր այնքան վտիտ դարձեր էր, որ այտերր խոոոչացեր էին ու ոնղունքը գրևթէ լուսանցիկ փափկութիւն մը ստացեր էին: Աչքերը անքուն և տաոապազին գիշերներու ընթացքին մարեր էին գրեթէ. ոտքի վրայ կեցած էր և կըղգուշանար ինձի նայելու: Նսաայ թիկնաթոռին վրայ ու գլուիա կրթնցուցի րարձին։

-Ադրինէ, ըսաւ վերջապէս դողդղացող ձայնով մը և ընդոստ ետև ղարձաւ. թերևս արցունքները կը ծածկէր ինձմէ. ձեռքը գրպանը տարաւ ու թաշկինակը հանեց ե դանդաղ ու կարկամ շարժումներով սրբեց ակնոցները։

Ո՛րքան տաժանելի էր այս բոլորը, և սիրտս կըսկսէր նուագումներ ունենալ։ 

— Ադրինէ, կրկնեց վերջապէս անսպասելի կերպով աղևրսող ձայնով մը, պէտք է մեկնինք այս քաղաքէն:

Մեկնի՞նք... Դուն, սիրելիս, ներկայացար ինձի ու սրտիս բոլոր դռները գերևզմանի պէս փակուեցան իր դէմ։ 

Գլխովս ժխտական շարժում մը ըրի։

Միքայէլ խստացաւ. իր յօնքերր խոժոոեցան և ակնոցին ներքևէն նայելով ինձի, ըսաւ հրամայողական շեշտով մը.

-Պէտք է որ մեկնինք...
-Եթէ մեկնինք, ես կը մեոնիմ, հեծեծեցի։

Շրթները պրկուեցան ու դժուարաւ ինքզինքը զսպեց, բայց ևս գիտցայ, թէ ինչ ըսել ուղեց։

Աւելի լալ է, որ մեոնիս...

Սնկէց ետքը խօսակցութիւնը աոաւ աւելի հապճեպ և խիստ հարցաքննութեան մը ձևը։

-Դուն միշտ ղինքր կը սիրե՞ս, ըսաւ գրեթէ շնչատ ձայնով մը:։ 

Աչքերս խոնարհեցի իրր հաւանութեան նշան։

Դուն կը յամաոիս ուրեմն քու մեղքիդ մէջ...

Աչքերս գոցեցի և կոյր ու խուլ եղայ իրեն համար։

-Ես զաւակներուս ՚էետ կը մեկնիմ. կամ մենք, կամ անպէտք է ընտրես վերջապէս։ Կը մեկնինք անմիջապէս և ոևէ լուր և տեղեկութիւն մի յուսար. գիտցիր, որ անողոք խստաթեան մը