Թարգմանչաց վարժարանին հիշատակներես ամենեն քաղցրը՝ պատուհան մըն էր, Թաշ Վերտիվենեն պատուհան մը:
Փողոցի դրան քովեն եղրևանի մը կը բարձրանար կը տարածվեր տանը երեսին, հինցած տախտակներուն գունաթափ ներկին վրա, հազար ու մեկ ճյուղերով, որոնք հետզհետե հեռուն երթալով կը նրբանային, իրենց ելևէջներուն, գիրկընդխառնումներուն հետ պտտցնելով կանաչ տերևներու և կապույտ ծաղիկներու կոհակներ:
Մենք այդ ծաղկի ու տերևի, գարնան ու երջանկության շրջանակին մեջեն կը տեսնեինք միշտ իր հիանալի դեմքը, մազերը՝ ցիրուցան իր եղրևանիին պես, և սև սիրուն աչվըները՝ որոնք կը ժպտեին մեզի՝ երբ իրիկվան արձակուրդին կ՚անցնեինք փողոցեն, դասի տետրակները թևերնուս տակ, ապագայի հիմար երազները գլխնուս և որ ավելին է՝ սրտերնուս մեջ:
Կը ժպտեր մեզի, մեր դպրոցականի հետաքրքիր ու պահանջող ակնարկին փոխարեն, կը խնդար փողոցին այս պատանի անցորդներուն, որոնք ալ մտերիմները, պաշտողներն էին իրեն:
Սորված էինք անունը՝ գեղեցի՜կ, տարօրինա՜կ, իր դեմքին պես. կը հիշեմ, որ մեր բանաստեղծական առջի փորձերուն մեջ ինքը եղած էր խռովիչ մտատիպարնիս:
Հայր Արսենի ազատ մեծաչափ տողերեն սկսած մինչև հինգ ոտքով անձուկ ոտանավորներու մեջ սիրեցինք ու երգեցինք զինքը, սիրահարական գրագիտություն մը, որուն մեջ Թերզյանի դասերը իր անուշ նայվածքին կը խառնվեին ամեն ատեն:
Հիմա այդ պատուհանը փակ է, այդ տունը կիսակործան ու թափուր՝ մեր սրտերուն պես:
Միայն՝ եղրևանին կ՚աճի, կը ստվարանա միշտ. ծառ մըն է հիմա. ամուր ու հաստատ բունին կռթնած՝
