փախչիր իրմե, այդ քու պարտքդ է արդեն, դուն անոր կինն ես, ե՞ս…
— Այդ կնոջը սիրողը, — մրմնջեց ականջս ի վար:
Ձեռքս չթողուց, ու ես ծռեցա համբուրելու համար զիս բռնող մատները:
— Ո՛չ, — ըսավ հեռանալով, — չ’ըլլար:
Հետո, տեսնելով ցաված դեմքս, մեղքցավ անշուշտ ու մատովը՝ խորհրդավոր նշան մը ընելով ավելցուց.
— Վերջը:
— Ե՞րբ:
Իրիկվան՝ սրտատրոփ նորեն եկա:
— Վերջը, ըսավ ինծի:
Ամեն նյութի վրա խոսեցանք. անիմաստ խոսքեր միայն ըսի կարծեմ, խելքս վրաս ըլլալու չէր. մեկնելու ժամուն կ’սպասեի ակնդետ[1]դուրս ելա:
— Վերջը, վերջը, — ըսավ նորեն Սառա ու ճամփու դրավ զիս:
Միշտ այսպես կ’ըսեր ինծի ու այս անդուլ հետաձգումը՝ մերժումի քաղաքավար ձև մը նկատած էի:
Ամբողջ ամառը անցավ ասանկ ու ես ալ չէի հիշեցներ իրեն խոստումը. բայց ան չէր մոռնար ու ամեն առթիվ միևնույն բառը կու գար իր շրթունքին վրա.
— Վերջը:
Ե՞րբ արդյոք:
Վերջին վայրկյանները հիվանդին անուշ մրափի մը նմանեցան: Մահը մեղմիվ եկավ, պայծառություն մը բերավ կարծես թե այս տժգույն դեմքին: Գլուխը բարձին դրած, աչքերը կիսափակ՝ ճիշտ միևնույն մարդն էր, որուն չորս ամիս առաջ շոգենավին մեջ հանդիպած էի: Իր ոսկիի կարմրությամբ ցոլացող մազն ու մորուքը պատուհանեն եկող առտվան ճա
- ↑ ակնդետ - ակնապիշ, աչքերը սևեռած
