Լինի թէ այգեգործն արար զայս ընդ իս,
Տարեալ ըզվարդըն յինէն ցաւեցոյց զհոգիս.
Այլ գնա ոչ տեսանեմ զինչ լինամ գերիս,
Փոխան ուրախութեան, ողբ ասեմ վարդիս:
Վախեմ հողմըն սաստիկ ելաւ ահագին,
Վասն այն թօթափեցաւ տերևըն վարդին,
Եւ կամ խորշակահար տապըն արևին
Եհար թարշամեցոյց ըզգեղըն քոյին:
Կարծեմ եթէ ծաղկունքն արին հետ ինձ քէն,
Տարեալ հեռացուցին ըզվարդըն յինէն,
Եւ կամ կարկատ եկաւ սաստիկ ամպեղէն,
Եհար գնա անողորմ, կտրեաց ի թըփէն:
Ծաղկունքն ամէն ասեն. նորա միաբան,
Եթէ բընաւ չունիմք ի վարդէն կուման,
Մեզնէ քեզ թասալլու է հազար տաստան
Ազ մա նագահ ռաւթ սըռի ու փինհան[1]:
Պլպուլըն վերացաւ ի յօթըն թեով,
Ասաց թէ հարցանեմ թռչնոցըն սիրով,
Եթէ գիտեն նոքա, ասեն ինձ փութով,
Թէ չէ հանեմ յաչացս արտասուք քան գծով:
Թոչո՛ւնք, այսօր գիտէ՞ք, թէ զինչ գործեցաւ,
Ջի վարդըն վայելուչ յայգոյն վերացաւ,
