Ներգինէոս ասէ, թէ՝ Այդ ոչ լինին,
Զի դու ես գեղեցիկ և պատուական կին,
Եւ ես ի յարանց վանս երթամ սա նոսին,
Եւ ասացեալըդ քո բընաւ ոչ լինին:
Պատասխանի երետ նա իւր ծընօղին.
— Գերծեա զգլուխս,— ասէ,— դու վասն արարչին,
Ըզգեստ ինձ առնացի զգեցո իմ անձին,
Եւ յանձն առնեմ ես զիս կամաց արարչին:
Եւ նա, որ պահապան իւր յուսացողին,
Նա պահեսցէ ըզիս յորսողէ չարին
Եւ յաջողէ ըզգործս իմ ի վարըս բարին
Եւ առաջնորդեսցէ ի յերկինս վերին:
Յայնժամ հաճոյ թուեցաւ բանըն տըղային.
Ներգինէոս արար ըստ կամաց նորին.
Բաշխեաց զինչս ամենայն կարօտեալ անձին
Եւ ի յերկինս գանձեաց, որ ոչ պակասին:
Ելեալ ուղի անկեաւ վանք մի գընացին,
Եդեն կըրօնաւորք ի սէր անմահին.
Փոքրեալ զհերս Մարիամն. սըքեմ առին
Մարինոս, Եւգինոս զանուանս ասացին:
Աճէր օր ըզտ օրէ Մարինոս կուսին,
Ի վարըս ճըգնութեան կըրթէր սրբուհին,
Յետ հինգ ամաց փոխի հայր Մարինոսին՝
Բաբի վարուք կեցեալ Եւգինէոսին:
Իսկ Մարինոս մըրցեալ ի վարըս բարի
Եւ եւըս քան ըզեւս յաւելոյր ի նմին,
Ճըգներ նա անդադար որպէս զանմարմին
Անխախտ սրբակրօն և առաքինին:
Կրօնաւորք ուխտին յոյժ զարմանային
