Եւ յետ երից ամաց եղբարք ժողովին,
Միաբան գան առ հայրն և զայս ասացին.
— Թէ ոչ դարձ լինիցի վանս Մարինոսին,
Ելանեմք մեք ամէնքս ի վանաց քոյին:
Եւ հայրըն հրամայեաց՝ գնացեալ և բերին.
Եկեալ անկաւ ի յոտս հօրըն սըրբուհին,
Եւ հայրն ասաց թէ՝ Չես արժան սուրբ յարկին..
Միայն ի վանքըս մո՛ւտ, ըստ խնդրոյ սոցին:
Մարինոս ոչ կամէր ըզկեալն իւր ախտին,
Ասէր թէ՝ Թոյլ տուք ինձ մընալ յիմ խըղին,
Զի չեմ ես արժանի կոխել զշեմս ուխտին:
Այլ բռնութեամբ ըզնա ի վանքըն մուծին.
Զանարգ և ըզխիստ գործ հայրն ետուր նըմին,
Ուրախութեամբ տանէր նա ամենայնին,
Բարի ամօք կեցեալ նա ի սպաս ախտին,
Համբերող նահատակն և յոյժ գովելին:
Յաւուր միում տեսեալ երազ սուրբ կուսին՝
Այր մի լուսապայծառ, զի ասէր նըմին.
— Եկ ի հանգիստըն քո պատրաստեալ տեղին..
Զոր յաստուծոյ տուաւ քեզ անանց բարին:
Վասըն համբերութեան ճըգնութեան քոյին,
Յարազուարճ բերկրեսցիս ի տես արարչին,
Եւ տեառն ազնիւ ծառայ, շահող քանքարին,
Ե՛կ, մուս ի յառագաստ անմահ փեսային:
Ելեալ խուղն իւր գընաց, որ էր ի վիմին,
Եւ անդ անկաւ հիւանդ ի կարծր անկողին,
Եւ յետ երից աւարց հանգեաւ սրբուհին,
Եւ ոչ ոք զնա գիտաց, մինչ լայր պատանին:
Եւ գընացեալ տեսին ըզերանելին,
