— Նամակիս պատասխան չգրելեն զատ, անցյալ շաբթու նստած տունին առջևեն անցած ատենս, նամակս բզիկ բզիկ ընելով գլխուս նետեց։
— Է՜յ, ի՞նչ ընենք:
— Ի՞նչ պիտի ընեք, իբրև ազգային խմբագիր մը ասիկա նյութ ընելու գրելու եք: Աղջիկին անունը Թ... է. պզտիկ եղբայր մալ ունի, որ մոտերս դրսեն եկավ։
— Ասիկա մեզի վերաբերյալ խնդիր մը չէ։
— Սիրույս վրա ոտանավոր մալ գրեցի, կուզեք նե կարդամ։
— Թո՛ղ մնա։
— Կ՛աղաչեմ. ոտանավորն ալ հրատարակեցե՛ք։
— Կը խնդրեմ, անանկ առաջարկություներ մի ընեք, զբաղած եմ։
— Ըսել է որ անկողմնակալ խմբագիր մը չեք։
— Ի՞նչ կուզեք, որ ընեմ։
— Կուզեմ որ խիստ հոդված մը գրեք և իմացնեք օրիորդ Թ..ին, որ ըրածը անգթություն է, գազանություն է, վայրենություն է։
— Իրավունք չունինք ըսելու։
— Դուն ըսե՛, մի՛ վախնար, թերթդ առնեմ իրեն երեսը պիտի նետեմ, որ կարդա։
— Երկար ըրիք, գործ ունիմ:
— Ըսե՛ ինձի, սա աղջկան ըրածը կը վայլե՞։
— Ժամանակ չունիմ, ըսինք ա՛։
— Խմբագիր մը ամենուն ցավերը լսելու պարտավոր է. ի՞նչ իրավամբ իմին սերս կը մերժե կոր։
— Ինձի ի՞նչ, գնա՛ իրեն զրուցե, մարդ Աստծո. թող տուր գիրս գրեմ:
— Զիս կը վռնտես կոր հեե... շատ աղեկ. ես ուրիշ լրագրի ալ կրնամ երթալ և ցավերս հայտնել. եթե անոնք ալ սերմեն՝ այս բանին համար հարցապնդում մը ընել պիտի տամ Երեսփոխանական ժողովին մեջ։ Այո՛, կ՝ուզեմ որ այս գործս վիճաբանության դրվի, քննվի, որոշվի ու վճռվի։
— Չե՞ք խոսիր։
— Պատասխան չեք տար... և կըսեք ալ թե ազգին ծառայություն
