— Ճիշտ ես ալ հինգ ոսկի պիտի ուզեի քեզմե։
— Գործ չունիս նե սպասե։
— Ինչու՞ սպասեմ պիտի։
— Հարցունելդ ավելորդ է։
— Եթե ինձի հինգ ոսկի չտաս այսօր՝ մեռնելե ուրիշ բան չմնար ինձի։
— Մեռնի՞լ մի։
— Այո՛։ Սա րեվոլվերը կը տեսնա՞ս կոր լեցուն է։ Եթե այդ հինգ ոսկին չտաս՝ կյանքը ինձի ա՛լ անտանելի ըլլալով րէվոլվէրով ինքզինքս մեռցունեմ պիտի։
— Քեզի գեշ կընես։
— Բայց ծայրը քեզի ալ կը դպչի։
— Ինչու՞։
— Պարտքս չվճարած մեռնիմ նե վերջը ու՞սկից պիտի ուզես առնելիքդ։
— Ի՞նչ թոհաֆ կը խոսիս կոր։
— Թոհաֆը ինչ է, հայրս քանի մը անգամ հայտարարեց, թե աղուս պարտքերը չեմ ճանչնար։
— Դատ կը վարեմ։
— Ատ ալ ստակով կըլլա, հիմա ինձի տալիք ստակեդ ալ շատ ավելի կերթա։
— Գիտե՞ս, որ արդեն հարյուր քսանհինգ ոսկի պարտք ունիս ինձի։
— Լավ, հինգ ալ տուր, թող հարյուր երեսուն ըլլա, չե՞ս տար, աղեկ խորհեցա՞ր․․․
— Տղայությունը մեկդի ըրե։
— Ըսել է, որ պիտի տաս։
— Կեցի, զոհողություն մը կընեմ․․․ հինգ ոսկին շատ է, երկու հատ տամ։
— Ո՞չ իմ գործս հինգով կը լմննա․․․ օ՜ն ուրեմն, որովհետև անգութ ես.․․
— Կեցիր, երկուքուկես տամ։
— Մարդու մը կենացը վրա ասանկ սակարկություն կընես, հե՜․ դուն կըսես կոր, ես կամչնամ կոր․․․ մնաք բարյավ, մայր իմ․․․
— Ա՜ռ, բռնե՜, ահավասիկ հինգ ոսկին, թշվառական, բայց այս անգամ նայե, որ վասակիս, մեյ մալ ե՞րբ գամ։
— Երբ որ.․․ կ՜ուզեր։
