Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 1 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/464

— Հիմա կը հաշտվին...
— Ո՜հ, չեմ կրնար դիմանալ... ամենն ալ դուրս ելնելու են տունես.
— Քիչ մը ինձի մտիկ ըրե...
— Առաջ ես պիտի խոսիմ...
— Ոչ, ես պիտի ըսեմ...
— Ամենևին խոսքս մտիկ չըներ...
— Երեսս չնայիր...
— ...Չքաշվիր...
— Չըլլար:
— …^[1]
— Հաշիվներս տուր երթամ... երթամ։
— Ես ասանկ տուն չեմ կրնար նստիլ... խայտառակություն է հոս..
— Ինչո՜ւ։
— Ի՞նչ պիտի ըլլա... իմ նշանածս կը սիրեն հոս... աչք ունին վրան
— Ո՞վ:
— Ձեր փեսան... հաշիվներս մաքրե, ու ստակն տուր, որ երթամ
ես աղքատ եմ, բայց պատվավոր մարդ եմ։
Տեղդ նստե։
— Ոչ, ոչ...
— Ես ասանկ տուն չեմ տեսեր...
— Հիմա...<refանընթեռ.></ref>
— ...^[2]Ալ չեմ նստիր։
— Կերթամ։
— Հաշիվներուս զրպարտություն չեմ ուզեր... հաշիվնից գիտեք։
— Հիմա դուրս ելեր, գործեր ունինք... անպիտան։
— Սրիկա:
— Ինձի պես... ^[3]գտիր...
— Դուն ալ չես խպնիր, հրեշտակի պես կնիկ ունիս և սպասուհի
աչք կը անկես:
— Կը վայլե՞ քեզ... մեծ պիտի ըլլաս...


— Այո՛, այո՛, իմ գործս ի՜նչ պիտի ըլլա... տվեք իմ ստակս և
տեմ ընել ինչ որ պետք է:
— Աս ի՞նչ մեջ եկանք։
— Այս տեսակ կանայք գինով լի շիշերու պես են՝ քաշը վեր
բարձրանա ու կը կոտրի, եթե խիցը վեր չնետե:
— Պետք է հարգել։

1. <անընթեռ.>
2. <անընթեռ.>
3. <անընթեռ.>