կիյնա. դերձանը շատ բսւրակ ըլլալով բրդած էր։ Նորեն կր կապէն, նորեն կը բրդէ։ Փողոցի մեջ կայնած երբ այս երի֊տասարդներն կր խորհեին իրենց ընելիքին վրա, ատաղձագործմը, որ նույն ղիշերը խանութին մեջ կ' աշխատեր, կարծելով թեգողերն կը խորհրղակցին փողոցը' խանութէն դուրս կը նետ֊վի և կ՚սկսի զանոնք դիտել։ Երիտասարդներն ատաղձագործին կը մոտենան և իրենց ցավն կը հայտնեն անոր, որ շուտ մը խանութը կը մտնե և քանի մը վայրկենեն դուրս կ՛ելնե պնակ մ՛ի ձեռին։ Դիմակը կ՚առնէ և ետևը առատորեն սոսինձ քսելենետքր' աղուն երեսը կր փակցունե և խումբը կը ճամբէ։ Բավա¬կան կր զվարճանան նույն գիշեր։ Երբ իրենց տուները կը դառնան' ամենքն ալ, ինչպես օրեն է, իրենց դիմակներն վար կ՚առնեն, բայց մանուկն էնֆիեճյան չկրնար իրենը հանել, վասն զի սոսինձով փակցված էր և անհնար էր քաշել հանելն առանց երեսը պատառելու։ Բարեկամները խորհելով, որ դիմակը հանելոլ համար երեսը պատառելը ւլարլքսւնն չար քան(լախտն պիտի ըլլար' թող տվյին, որ դիմակը մնա, հուսալովմիանգամայն, որ տղոլն դեմքը քանի մեծնա դիմակն ինքնկ՚իյնա։ Իսկ էնֆիեճյան, որ մանկական հասակին մեջ վարժված էր դիմակ կրելու, չհանեց և ստիպվեցավ կրել այն ազգասիրության դիմակն մինչև մոտ ատեններս։
Հայտնի բան մ՚է, որ խելոք չնստող տղաները մեր մեջ րնդհանրապես ուրիշին տուները կը ղրկվին. հռովմէական ազգայիններու մեջ ալ սովորություն է, քիչ բացառությամբ, վանք ղրկել այն ամեն տղաներն որ տունը տակնուվրա կր- նեն, էնֆիեճյանի ծնողքն իրենց զավակին բարիք ընելու և ազգին չարիք հասցնելու համար վանքեն ոլըիշ աեղ մը չէին կրնար դնել զայն։
1856-ին էիբանան թմմ առի վանքը կը մտնե, հոն եվրոպական լեզուներու աշխատած ժամանակր չմոռնար նաև ուսանելու տաճկերէն լեզուն, զոր ինչպես կը վկայեն, ձեռք կր
բերե այնչափ, որչափ որ պետք է դիմացինը շողոքորթելո։ համար։ Շոլրջ վեց տարի հիշյալ վանքին մեջ իրեն հարկավոր եղած բաներն սորվելէն ետքը' Գրիգոր թ- Կաթողիկոսէ
