քը կը սապոնե յուր նոր հաճախորդն և կը դիմե յուր զենքերուն։
— Քեզի սա կաղաչեմ, որ ածելիդ սուր ըլլա, որովհետև
իմ մորուքս քիչ մը սերթ է, վերջը դուն ալ կը չարչարվիս,
ես ալ։
— Հանգիստ եղեք, կը պատասխանե սափրիչն՝ սուր ածելի
մը ընտրելու երևույթն ունենալով։
— Գիտնալու եք, որ բերտահ ալ չեմ ուզեր, սանկ վրայեն
թեթև կերպով անցնելու, ձգելու է։
— Ճանըմ, հոգ մընե՛ք, սափրիչ կա, սափրիչ ալ կա,
կըսե սափրիչն և ածելիով սպառազինյալ կը մոտենա Գասպար
աղային։
— Շատ աղեկ։
— Գլուխդ սանկ դիր նայիմ։
— Դրինք։
Գործողությունը կսկսի, որուն անմիջապես կը հաջորդե
արյունհեղությունը։
— Կտրեցիր, եղբայրս, կամաց ըրե քիչ մը։
— Պզտիկ չիպան մը կար հոն, ան արունեցավ. չոլբա
պերպերին թրաշ եղեր ես։
— Աս դին ալ կտրվեցավ։
— Հոն ալ մազը ծուռ բուսեր էր. անանկ պերպեր մունիս
եղեր որ...
— Ծնոտիս վրա՞ն հապա...
— Ծնոտդ կերկի բռնեցիր տե, անկից եղավ։ Մի՛ վախնար
դուն, ես զանոնք հիմա քիչ մը բամբակով կը թխմեմ։
— Վազանցա, պապա՛մ, հոգիս ցավեցավ, երեսս կրակի
պես կերի կոր։
— Սանկ թեթև բերտահ մընեմ ու երեսդ անուշահոտ
քացախով լվամ նե՝ կանցնի, բան չմնար։
— Չեմ ուզեր բերտահ, չեմ ուզեր, լմնցո՛ւր։
— Առանց բերտահի չըլլար։
— Ճանըմ, գլուխն իմս չէ՞ մի։
— Գլուխդ քուկդ է, բայց ամեն խանութ պատիվ մունի:
