Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/272

— Թագերը, պսակները պագնեք։

— Շնորհակալ եմ։

— Թոռներ ունենաք։

— Աստուծով։

— Թոռներու թոռներ ունենաք։

— Աստված լսե։

— Թոռներու թոռներուն թոռներն տեսնաս։

— Շնորհակալ եմ։

— Հիվանդություն և ցավ չտեսնաք։

— Ամեն։

— Խոր ծերության հասնիք։

— Դուք ալ։ Անուշ ըլլա, Գաբրիել աղա։

— Շնորհակալ եմ, Կիրակո՛ս աղա, հող բռնես, ոսկի դառնա։

— Հրամմեցե՛ք, պատվելի։

Պատվելին պարզ թեմեննահ մ՝ընելով հազիվ թե զգալին կը դպչի, ափսեն աղջկան ձեռքեն կիյնա, և պատվելիին վրան գլուխը կանուշանա և կը ջրանա։

Հյուրերն իրար կանցնին։

— Վախցա՞ր, օրիորդ։

— Մի՛ վախնար, աղջի՛կս։

— Գինիի մեջ քիչ մը կրակ մարեցեք և թող տվեք, որ խմե։

— Խեղճ աղջիկ։

— Մենք պատճառ եղանք։

— Թևեն արյուն առեք։

— Թաքլաք մը նետել տվե՞ք։

— Ժեռոտելի բասթիյլներեն տվե՛ք։

— Սինկերի կարի մեքենա մը չունի՞ք։

— Վախցա՞ք, օրիորդ։

— Չէ՛, չէ՛, չվախցա, բայց կը ցավիմ, որ...

— Ցավելու բան չկա, օրիորդ, ասանկ օրեր շատ կը պատահին, ասանկ փորձանքներ։

— Գնա՛, հանգստացի՛ր, օրիո՛րդ։