— Մեր ազգն անոնց հարգն ու պատիվը չճանչնար, զանոնք տղայական բաներ կը կարծե և թող կուտա, որ զանոնք գրողը անոթի մնա։
— Ես ի՞նչ ընեմ։
— Կաղաչեմ, քաղցրությամբ վարվե՛ հետս։
— Ի՞նչ ըրած ունիմ քեղի:
— Ձեզի պիտի աղաչեի, որ...
— Ի՞նչ, շուտ ըսե...
— Մի՛ պոռար երեսս ի վար, հոգիդ սիրես, հիմա կսկսիմ
լալ...
Նորեն սկսավ լալ գրագետը։
— Տեր Աստված, դուն համբերություն տուր ինձի, ըսավ
Աբիսողոմ աղան մեկուսի։
— Խնդիրքս սա էր, որ կուզեի տպել տալ քիչ մը առաջ
կարդացած ճառս...
— Գնա տպել տո՛ւր, քու ձեռքեդ բռնող կա՞։
— Պիտի խնդրեի ձեր մեծապատվութենեն, որ տպագրության
ստակը դուք տայիք։
— Ինչո՛ւ... ի՞նչ պատճառ կա որ քու ճառիդ համար ես
դրամ տամ։ Լսված բան է, որ մեկը իրեն շահուն համար
գիրք տպե, և ծախքն Աբիսողոմը տա...
— Կը խնդրեմ, սիրտս արդեն խոցված է, դուք ալ նոր
վերք մը մի՛ բանաք հոս։
— Ի՞նչու վերք պիտի բանամ եղեր, գնա՛ բանդ, եղբա՛յր,
փորձանք եղար գլխուս։
— Գիտենք՝ որքան ծանր է գրագետի մը ասանկ խոսքեր
լսելը...
— Չեմ գիտեր և գիտնալ չեմ ուզեր։
— Բանաստեղծի մը սիրտը շատ փափուկ է, ամենաթեթև
խոսքե մը կը վիրավորվի։ Այս նյութին վրա ոտանավոր մը
գրած ունիմ, կարդամ, մտիկ ըրե՛ք։
— Ոտանավոր մտիկ ընելու ժամանակ չունիմ։
— Կաղաչեմ, ոտանավորիս հետ խստությամբ մի՛ վարվիք,
այն ոտանավորին համար, զոր դուք չեք ուզեր մտիկ
