Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/35

Աբիսողոմ աղան ետևեն կանչեց զինքը և հարցուց.

— Չկրնա՞ր ըլլալ, որ գրքին ճակատը սպասավորներուս ալ անունները դնես և իմացունես ազգին, որ Աբիսողոմ աղան կովեր, ոչխարներ, էջեր և ագարակներ ունի յուր քաղաքին մեջ։

— Ադ ձեր ըսածները հովվերգության ճյուղին կը վերաբերին։

— Չեմ հասկնար։

— Ատոնց վրա ոտանավորներ կը գրվին, եթե փափագիք ոտանավոր մը շինեմ։

— Ի՛նչ ընեմ ոտանավորը։

— Լրագրի մը մեջ տպել կուտաք։

— Կը տպեն։

— Ինչո՛ւ չպիտի տպեն. եթե կես ոսկի տալու ըլլաք՝ քառասուն անգամ կը տպեն։

— Շատ աղեկ, ադ ըսածդ գրե՛։

— Գլխուս վրա։

— Բայց աղվոր բան մը ըլլա։

— Շատ լավ։

— Այնպես որ տեսնողը հավնի։

— Հարկա՛վ։

— Վաղը առտու կը բերե՛ք։

— Վաղը առտո՞ւ... ի՞նչ կըսեք... մեկ ամիսեն հազիվ կրնամ պատրաստել:

— Մե՞կ ամիսեն։

— Հազիվ, ոտանավոր կարդալը դյուրին է, բայց գրելը՝ դժվար: Գեղեցիկ ոտանավորի մը համար քիչեն քիչ երկու ամիս պետք է։

— Ի՞նչ կըսեք...։

— Այո՛, բայց ես կաշխատիմ ամիսե մը լմնցնել։

— Ատ ի՞նչ դժվար բան է եղեր։

— Ի՛նչ կարծեցիք հապա, երկու ամիս պիտի սպասեմ, որ մուսաս գա և ներշնչե ինձի, որպեսզի գրեմ, առանց մուսայի ոտանավոր չգրվիր:

— Եթե այդ մուսան գալու չըլլա՞...։