— Ուրեմն դեղ մալ գրեմ։
Բժիշկը դեղագիր մալ գրեց և Աբիսողոմ աղային տվավ։
— Նախ այս դեղը պիտի առնես, ըսավ բժիշկն, որպեսզի
վաղը առտու դուրս ելնես և վերջը մյուս ջուրը պիտի խմես։
— Եթե այս դեղեն խմեմ՝ վաղը առտու անպատճառ դուրս
կրնա՞մ ելնել։
— Այո՛, անպատճառ։
— Աս ի՜նչ աղվոր դեղ է... հապա թե որ դարձյալ հյուրեր
գան և զիս խոսքի բռնե՞ն։
— Հյուրերդ ի՞նչ վնաս ունին։
— Ի՞նչպես վնաս չունին. երկու առտու է, որ դուրս ելնել
կուզեմ և թող չեն տար, կուգան, երկու ժամ գլուխ կը ցավցունեն։
Բայց վաղը առտու անպատճառ պիտի ելնեմ, վասնզի
պատկերս քաշել պիտի տամ։
Բժիշկը դարձյալ հարցման ձևը փոխեր հարցնելով.
— Փորդ ի՞նչպես է։
— Ամենուն փորին պես փոր է։
— Պի՞նդ է։
— Ո՞վ գիտե... իրավ որ օր մը օրանց հետաքրքրություն
ունեցած չեմ հասկնալու համար, թե պինդ է, թե ոչ, ո՞վ
պիտի նայի անանկ բաներու։
— Աբիսողոմ աղա, ամեն օր մեծ գործ կընես, հարցուր
վերջապես բժիշկը ճարը հատնելով։
— Այո, այո՛, ամեն օր մեծ գործ կը տեսնեմ։
Ո՜վ մեծագործություն...
Ո՜վ մեծախոսություն...
— Շատ լավ, պատասխաներ բժիշկն, ես վաղն առտու նորեն
կուգամ ձեզ տեսնելու։
— Կ՛ըլլա։
— Մնաք բարով, հոգ մի ընեք, ձեր տկարությունը քանի
մը դեղով կանցնի։
— Շնորհակալ եմ։
Բժիշկն գլխարկն առնելով մեկնելու վրա էր, երբ Աբիսողոմ
աղան ըսավ անոր.
— Գրելիքդ չմոռնաս։
