Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/91

— Հագուստներս ի՞նչպես են։

— Ընտիր։

— Ուրիշ ժամացույց մալ ունիմ, անիկա ալ կրնա՞նք մեկ կողմերնիս կախել։

— Մեկ ժամացույցը բավական չէ, ավելին ավելորդ է։

— Այս հագուստներուս համար հիսուն ոսկի տված եմ. անոնց խում աջին աղեկ և ընտիր ըլլալն ի՞նչպես պիտի հասկցվի պատկերես։

— Հոգ մի՛ ըներ, կը հասկցվի։

— Ընտո՞ր պիտի ցուցնես։

— Հանգիստ եղե՛ք։

— Չկարծվի սակայն, թե երկու ոսկինոց հագուստ է հագածս։

— Այդ մասին անհոգ եղե՛ք։

— Շատ լավ։

— Ես կերթամ անդիի սենյակն նախնական պատրաստություններս ընելու, քանի մը վայրկենեն հրամանքնիդ ալ հրամմեցեք։

— Շատ աղեկ։

— Եթե կ՝ուզեք, մինչև որ անդիի սրահը մտնեք, սափրիչ մը կանչել տանք, որ գա մազերդ ու պեխերդ սանտրե, շտկե և շտկռտե։

— Աղեկ։

Գործարանի պաշտոնյաներեն մին վազելով կերթա սափրիչ մը բերելու։

Քանի մը վայրկենեն կուգա սափրիչն, որ գլուխն ծռելով և ետ-ետ երթալով հարգանքներ կը մատուցանե Աբիսողոմ աղային։

— Եկուր սա մազերս շտկե, նայինք, կըսե Աբիսողոմ աղան։

— Պարտքերնիս է, կը պատասխանն սափրիչը։

— Աղեկ մը շտկե, որովհետև պատկերս հանել պիտի տամ։

— Գլխուս վրա։ Ա՜բ...