են և անոթիներու ժողովն, այսինքն անոթիներն կշտացնելու ժողովն, անտարբեր գտնված է»։
Ժողովույն նախագահը այս հարցման վրա կրակ կը կտրի.
— Ապերախտ, կ՝ըսե Րըկնըթոսիոսին, ինչո՞ւ կը վիրավորես անոթիներու ժողովն։
— Ի՜նչ ըրի:
— Ի՞նչ պիտի ընես, ես առաջին անգամն է, որ զքեզ կը տեսնեմ հոս։
— Հանցանքն իմս է։
— Անիրավ, ինչո՞ւ ատանկ հարցումներով կը հարձակիս անոթիներու ժողովույն վրա, որ զմեզ կերակրեր և դեռ կը կերակրե... իրավունք չունենալդ ասկե ալ հայտնի է, որ ես չեմ ճանչնար զքեզ... և ինձմե չճանչցվողն ի՞նչպես կրնա իրավունք ունենալ։
— Հարցմանս իրավացի կամ անիրավ ըլլալն ի՞նչ վերաբերություն ունի ձեզմե ճանչցվելուն հետ, ծառն յուր պտուղեն կրնա ճանչցվիլ։
— Ոչ, ես պտուղն ծառեն կը ճանչնամ։
— Եվ ձեզմե չճանչցված ձառերն չե՞ն կրնար աղեկ պտուղ բերել։
— Ոչ, դուն զրպարտիչ մես, այդ հարցումն անկեղծ շուրթերու գործ չէ։
— Կը խնդրեմ, շուրթերս մի վիրավորեք։
— Անունդ ի՞նչ է։
— Րըկնըթոսիոս...
— Որկնըթո՜սի՜ոս, և առանց ամչնալու եկեր գորտերուն ժողովույն մեջ նստեր ես, Րըկնըթոսիո՜ս... պարոն Րըկնըթոսի՜ոս, եթե դու քիչ մը չափդ ճանչնայիր՝ քեզի պզտիկություն պիտի համարեիր այդ անունով գալ հոս նստելու... և ներումն պիտի խնդրեիր զքեզ ընտրողներեն, հայտնելով, թե անունս թույլ չտար, որ գորտերու ժողովույն մեջ աթոռ ունենամ։
— Անունս ի՞նչ վնաս բերավ ձեզի։
— Կարելի՞ բան է, որ Րըկնըթոսիոս մը վիճաբանություններու մասնակցելու չափ հմտություն ունենա, և եթե ունենար ասանկ այլանդակ, անիմաստ, ապօրեն, տգեղ, տձև, տգետ, կոշտ և անպիտան հարցումով մը կուգա՞ր վիրավորել փա—
