— Վարժապետեն ավելի բան մը ըլլաս...
— Ինչո՞ւ ըլլամ, ողորմություն չտվի...
— Վարժապետ անոց ըլլաս...
— Ատ անկարելի է, որովհետև դրամ չկա, բայց ի՞նչ ըրի ես քեզի...
— Ի՞նչ պիտի ընես, կեղծ դրամ տված ես ինձի, լումա մը չարժեր։
— Ըսեիր և փոխեինք, ինչո՞ւ այդպես կը պոռաս... հրամմեցե՛ք ուրիշը։
— Շնորհակալ եմ... կրակեն, երկրաշարժեն, ծովեն և վարժապետութենեն ազատ պահե զձեզ։ Մնաք բարով...
— Ես քեզի բան մը ըսե՞մ, Բարոյական, այս մուրացկանն անպատճառ խմբագրութենե դարձած է։
— Խմբագիրներու մեջ չկան ազնիվներ... ինչո՞ւ ամենն մեկ ջուրով կը լվաս... վերջապես հեռացավ մարդն, մենք անոր նայինք։
— Դուն ալ ո՞րքան կը վախնաս վարժապետութենե։
— Ո՞վ չվախնար, եղբայր։
— Եթե այսքան կը վախնաս՝ ապահովել տուր ինքզինքդ վարժապետության դեմ։
— Եթե անանկ ապահովության ընկերություն մը ըլլար, վայրկյան մը չէի կենար։
— Ահա ուրիշ մուրացկան մը կուգա, ինձի ձգե՛ անոր հարցաքննությունն։
— Ողորմություն տվե՛ք։
— Արդյոք կրնա՞մ համարձակություն ունենալ ձեզի հարցնելու, թե ի՛նչ պատճառներե ստիպված որոշեցիք այս ասպարեզին մեջ մտնելու։
— Այն պատճառներեն, որոնցմե ստիպված են բոլոր կենդանիները։
— Ի՞նչ, ամեն կենդանիներն մուրացկա՞ն են միթե։
— Անշուշտ, մենք կտոր մը հաց կը մուրանք, մինչդեռ ուրիշներն բարձ, պաշտոն, պատիվ և փառք կը մուրան։ Ամեն կենդանիներ մուրացկաններ են տարբեր տեսակետներով։ Մենք բարեմաղթություններ կընենք և առատաձեռն, առաքինի և այլն անուններն կուտանք մեզի տրված կտոր մը
