վաճառականներեն, որ ուրիշ բան չեն եթե ոչ ուրիշի մը ապրանքն քիչ մը շահով ուրիշի վաճառողներ. իբրև սինլքոր կը նկատվին նույնիսկ այնպիսի մեկե մ՚որոլ հայրն ժամանակավ վարժապետ էր, ինքն ժամանակավ վարժապետ եղած է և. եղբայրներն դեռ վարժապետ են։ Ալ ի՞նչպես կուզես, որ վարժապետությունն այս վիճակին մեջ իյնալեն ետքը կարևորություն տրվի դաստիարակության։
— Ողբալի վիճակ։ Շատ կը ցավիմ, որ այսպես գեշ լուրերով պիտի դառնամ դժոխք, ես կը փափագեի աղեկ լուրեր քաղել քեզմե և երթալ հաղորդել Մեղուին, որ կուրախանա երբ յուր ազգայիններուն վրա աղեկ տեղեկություններ իմանա։
— Ի՞նչ կընե Մեղուն այնտեղ։
— Ի՞նչ պիտի ընե, ասդին անդին կը պտըտի։
— Գոնե հանգի՞ստ է։
— Շատ հանգիստ է. բայց երբեմն կը տխրի հիշելով, թե բոլորովին մոռցված է յուր բարեկամներեն, կը վշտանա երբ կը տեսնե, որ յուր մատուցած ծառայություններն, արդարև խիստ կարևոր ծառայություններ, բնավ չեն հիշվիր։ Մեռած օրն, կը պատմե ինքն, հազիվ գտնվեր է չորս հոգի յուր դագաղն տանելու համար. եթե անոնք ալ չգային, կը հարե, խեղճը պիտի ստիպվի եղեր քալելով երթալ ինքզինքը թաղելու։
— Ուրեմն ինչո՞ւ մեղադրել դասատուներն և խմբագիրներն, երբ ասոնք ասպարեզեն կը փախչին շահավոր գործ մը գտնելնուն պես։ Եկուր քեզի բան մըսեմ ականջդ ի վար, բայց երդում ըրե պատվույդ վրա, որ մեկու մը չպիտի ըսես։
— Կերդնում։
— Երդում մալ ըրե՛։
— Երկրորդ անգամ կերդնում պատվույս վրա, որ մինչև դժոխք հետս պիտի տանիմ այդ խոսքը և մեկու մը չպիտի տամ։
— Դժոխքի մեջ ալ մեկու մը չպիտի ըսես։
— Չեմ ըսեր։
— Լավ, հիմա կըսեմ, փողոցներու մեջ կոշիկ ներկողն վարժարաններու մեջ դաս տվողեն հազար անգամ, միլիոն