ԳԻՏՐԱՆ
— Ո՜վ Այտամ, ճանչցա զքեզ նախ պաշտելու, իմս կարծելու և հետո կորսնցնելու, հառաչանաց մեջ հլուծելու, բարձրաձայն անիծելու և գաղտագողի պաշտելու համար զքեզ: Աղետալի դավաճանության մը զոհ եղա ես...։
Գթություն, Այտամ, գթություն:
Կրիտիկոս. — Վնաս չունի, Այտամ ներողամիտ է:
ԱՅՏԱՄ
— Գթություն կը խնդրես ինձմե, երբ սոսկայի կերպով սիրտս վիրավորեցիր և արյունովն ոռոգեցիր...:
Մնաս բարյավ, Գիտրան, միայն զքեզ սիրեցի, և երբեք ուրիշ մի չի պիտի սիրեմ:
Կրիտիկոս. — Կերևի թե Այտամ առաջի ամուսինն ալ շատ չէր սիրեր։
ԳԻՏՐԱՆ
— Այտամ, թույլ տուր ինձ իբրև մեղավոր ներկայանալ աչացդ առջև...։ Ըսե թե կը զիջանիս, որ տեսնեմ զքեզ, և անմիջապես կուգամ, կը թռչիմ, վայրկյան մի կյանք կը վայելեմ, հետո ամեն օր մահ կրելու համար:
ԱՅՏԱՄ
— Զիս տեսնելդ անկարելի է, Գիտրան, ուրիշին պահե պարգևդ, զոր կուզես ինձ շնորհել. օրինավոր իրավունքներ ունի նա քու վրադ. անոր ի՞նչ փույթ քու սխալմունքդ։
ԳԻՏՐԱՆ
— Միևնույն օրն առավ ինձմե կինս և զավակս. մայրը մեռավ՝ զավկին կյանք տալեն վերջը:
Կրիտիկոս. — Երկաթուղիով Մարսիլիա իջիր. շոգենավ մտիր, եկուր առ Այտամն. լմննա երթա, լալկանություն պետք չէ։
