ՔԱՂԱՔԱՎԱՐՈԻԹՅՈԻՆ
Անանկ ժամանակի մը մեջ կապրինք՝ ուր քաղաքավարությունը և շողոքորթությունը նույնանիշ բառեր եղած են։
Դեպքերու դիմենք։
Առջի օրը յոթանասուն տարու հարուստ կնիկ մը՝ իր ծանոթներեն մեկուն կըսեր.
— Դեռ կրնամ երիտասարդի մը սիրտը գրավել, այնպես չէ՞։
— Այո՛, տիկին, դուք ինքզինքնիդ ծերի տեղ դրած եք, բայց կը սխալիք, ես քեզի հարյուո աղջիկի չեմ փոխեր։
Հարցուր հիմա ասոր, թե ինչո՞ւ այդպես խոսեցավ։
Պիտի պատասխանե։
— Քաղաքավարությունն այսպես կը պահանջե։
Երեսփոխանական ժողովո չգիտեմ ո՞ր նիստին մեջ երեսփոխանին մեկը երկու ժամ շարունակ խոսեցավ, արյուն քրտինք թափեց և դժբախտաբար միտքը չկրցավ հասկցնել։
Այս երեսփոխանը ատյանը գոցվելեն վերջը իր ընկերներեն մեկուն հարցուր.
— Ի՞նչպես խոսեցա։
— Շատ աղեկ խոսեցաք, իրավ որ ես չէի հուսար քենե այսչափ պերճախոսություն։
Հարցուր, թե ինչո՞ւ այսպես պատասխաներ։
Պիտի ըսե։
— Քաղաքավարությունը այսպես կը պահանջե:
Հիվանդ կըլլաս և մը կը կանչես։
Բժիշկը սենյակին մեջ կը մտնե և հիվանդին ով ըլլալը չճանչնալով, բուն հիվանդը կը ձգե և բազմոցի վրա նստած նիհար մեկու
