րեց, որ առնելիքի տերերը վռնտեմք, ձեր նոպլեսության ականջը պայաղի ձայն չգալու համար, ահա՛ այս սրստճառավ է, որ բոլոր առնելիքի տերեր մեկանց եկեր են և ինչ որ կ՝ըսենք ու կը վռնտենք չեն երթար, կը հայհոյեն և դուռն անընդհատ կը բախեն, ահա ներս ալ մտեր են կը պոռան։
— Գացե՛ք զապթիե բերեր, դուրս վռնտեցե՛ք։
— Փարանիս չի տա՞ք, աս ի՞նչ էտեպսիզություն է. չեք խպնիր. չեք ամչնար: Հալխուն փարաները կուտեր տե՝ բայթոններեն, վաբոռներեն... դուրս չեք ելլար:
— Ծո՛, սա պայաղի մարդիկները վռնտեցե՛ք։
— Մենք կերթանք հիմա, լաքին վաղը երսուն հոգիով կուգանք, հեմ մենք մարդը բայթոնեն ալ վար կառնենք։
— Ծո՛, վռնտեցեք սա պայաղի մարդիկները։
— Նոպլեսն ուրիշ բան է, մե տամ է մեսիեո, պայաղի բաներե ամենևին չեմ ախորժիր։ Պարտք ընել բայց շատ ընել, արդարև նոպլեսություն. պարտք վճարել, ի՛նչ պայաղի բան։ Աղքատին օգնել կամ ստակ տալ, ի՞նչ պայաղի բան. զի՝ ֆիլոզոֆիքըման աղքատին և կարոտելույն մոտենալ ըսել է. ազգային տրոց և նվերներու մասնակցիլ, հելե ասոնք բեք պայաղի բան, քանզի ազգին մեհ մեզնե զատ նոպլ ազնվական կա որ, բոլորն պայաղի են։
— Տո ռե մի ֆա սոլ լա սի տո, ֆա ֆա սո սո սոլ:
— Ուվեռթյուռն սքանչելի չէ տիկին։
— Բիանոն թո՛ղ շոգենավուն մեջ փոխադրվի։
— Մե, մատամ, հոն առմոնիում կա։
— Ապա... անի բիանոյին էֆֆեն չըներ։
— Ա՜ ա՜ ատ ինչ պայաղի երգ է։
— Ի՞նչ կուզեք, ի՞նչ կախորժիք վսեմափայլ տիկին:
— Մարդուս ախորժը, կուսթոն, ընտրությունն ալ նոպլ ըլլալու է։ Ֆաոսթ, Լա պել Հելեն, կամ Օռֆե оզանֆեռ երգեցեք:
— Վսեմափա՛յլ, Լա Պել պելենին հայերենն ի՞նչ է:
— Գեղ Հելլեն։
— Օռֆե оզանֆեռինը.
— Որփևս ի դժոխս։
— Ապա, բայց իրավ աղեկ է:
— Ա՛ ա՜ ա՜ ա՜. մոն օնեոռ քի մ՝աբել... մառշոն, մառշոն:
— Օ՜ օ՜ օ՜ Օռֆե оղանֆեռ հե... լա նոպլես:
— Մե իլ է սեթ էոռ մեսիեռ:
