— Վսեմափայլ տիկին, ի՞նչպես կը բարեհաճիք նավապետի մը խոսելու, միթե զրահավոր նավատորմին հրամանատա՞րը կարծեցիք։ Շիտակն ասի ձեր բարձր նոպլեսությանը բոլորովին հակառակ է, զի՝ քաբթան Նիքոլին հոթ սոսիեթեի արժանավոր անձ մը չէ։
— Ա ա ա ա նո՛ն, բավական է, որ մեր պայաղիներեն չէ շապխալը է: Տեսա՞ք ինչպես հարգական ձևերով ընդունեց իմ հունաբարբառ հրամաններս։
— Ո՛ւի, մե է՜ է՜ է՜... անֆեն։ Նոպլեսի հեղինակն արդեն դուք եք, վսեմափա՛յլ տիկին։
— Քի ֆե տոն տոն, քի ֆե պոն պոն, քեոյիռ լա ֆռեզը...
— Թեփսիով սա կողմը դրե՛ք։
— Վսեմափա՛յլ, չիլենկին հայերենն ի՞նչ է։
— Ելակ։
— Այդ ի՞նչ ալ գեշ։ Ֆռե՜ե՜զը, տե՛ս ի՞նչպես փափուկ է ֆռանսերենը։ Շիտակը հոթ սոսիեթեի արժանավոր բառ է։
⁂
— Վսեմափայլ, արդյոք սա մեր հոթ սոսիեթեին, կամ մերս չաստվածուհյաց և չաստվածոց քապինեին վայելուչ փափկահնչյուն բառեր և գեղեցիկ ոճեր հնարեք և զանոնք միայն գործածենք իբրև մերս ազնվությանը վերաբերյալ լեզու, չը՞լլար։
— Շատ աղեկ մտածեցիք, տիկին։
— Միթե իրավունք չունիմ վսեմափայլ, եթե իմ այս առաջարկությունս ի կատար ելնե՝ մեր քապինեն ալ բոլորովին պայաղիութենե պիտի ազատի։ Եվ գրեթե երկնային կայսրության բարձր քապինեն պիտի ձևանա իր ամեն մեկ արարքներովը։
Այնպես չէ՞ տիկին Բոնբոն։
— Ատոր տարակույս չկա վսեմափայլ տիկին, և ի՛նչ որ ձեզի հաճելի է, հավատացեք, որ ամենուն ալ հալելի է։
— Ծո շո՛ւն, հայտե կորսվե սըկե։ Կենե պայաղի բաներ կընես կոր։
— Հայտե, տեֆ օլ պա գալըմ շուն տան նե՛ թերպիյեսիզ պայաղը հերիֆ իմիշին։
— Ճենապին պարո՚ն, պենիմ իշիմե գարը՛ շմատե մետիմ մի սովուք հերիֆ։
— Ծո՛, հայտե կորսվե կ՝ըսեմ կոր:
