— Աստվածդ կը սիրես նե ով է մեռեր:
— Որովհետև երդում տվիրք պետք է որ զրուցեմ, լսեցի թե՛ հրամանքիդ թոռը Բարիզի մեջ սպաննվեր է, բայց կերևա թե սուտ՛ ըլլալու է։
— Իմ թո՞ռս, Աստված արժանի ընե տեսնելու, բայց...
— Ուրեմն տակավին Բարիզ է, տակավին եկած չէ։
— Ի՞նչ ըսես բարեկամ, տակավին աշխարհ ալ եկած չէ իմ գիտնալս։ Ի՞նչ կ՚ըսես Լևոն, դուն Բարիզի մեջ զավակ մը թողուցի՞ր, ատանկ բան մը կա՞։
— Ա՞ս է ձեր որդին տեր հայր։
— Այո, մեծ զավակս աս է։
— Իս կը ծաղրես։
— Տեր ողորմյա, ինչո՞ւ պիտի ծաղրեմ, իմ զավկներուս էն՝ մեծը աս է։
— Ի՛նչ կ՝ըսես տեր հայր. հրամանքդ զավակ մը չունի՞ս, որ՛ քահանա եղած ըլլա և Բարիզի մատռան մեջ քահանայագործություն ըրած ըլլա։
— Ես քահանա զավակ չունիմ, Բարիզի մատռան մեջ քահանայագործություն ընողը ես էի։
Ասի Բարիզի մատռան քահանայագործություն կորներ, որովհետև պարտիզպանություն կը սովրեր։
— Տեր հա՛յր, ինչո՞ւ իս խաբել կ՝ուզես, ես գոհություն Աստուծո կարդացածս կը հասկնամ, հայերեն ալ բավական գիտեմ, դուն՛ անպատճառ քահանա զավակ մը ունենալու ես։
— Ես Հյունքյարպեյենտյանն եմ նե՝ տակավին կարգված զավակ չունիմ, մեծ տղաս ալ աս է։
Անկարելի բան է, դուն անպատճառ զավակ մը ունիս, որ քահանա է, որ տղա մը ունի և աս տղան ալ Բարիզի մեջ սպաննվեր է։ Ես հայերեն շատ լավ կը հասկնամ։
— Ո՞ր տեղ կարդացիր ատի։
— Մասիսը Արշալույսեն օրինակեր էր։
— Ուրեմն Արշալույսը հայերեն չգիտեր եղեր։
— է՛յ, Մասի՞սը ինչ կըսես որ քու զավկիդ կամ թոռանդ սպաննված կամ չսպաննված ըլլալը չգիտնալով ելեր Արշալույսեն տեղեկություն առեր է փոխանակ քեզի հարցնելու։
— էյ, աս օրերս իս տեսած չուներ որ հարցներ։
— Հիմա իրավ քու տունեդ Բարիզի մեջ սպաննված մարդ չկամ:
