— Քուզում, կաղաչեմ, մի սկսիր նորեն, պալո մը գնացի, քթես բերնես մի հաներ։
— Քթեն բերնեն բերելու բան չկա, ինչո՞ւ ուշացար։
— Ուչացա մի... ես կանուխ ելա... տահա չելան պալոյեն։
— Դուն առաքելոցեն ելար հե՞.․․
— Տահա ամեն մարդ հոն է։
— Ամեն մարդ պետք չէ ինձի, ինձի ես պետք եմ, հասկցար։
— Ամա ինձի նայե, ես շատ խոսք չեմ ուզեր... պոթիններս հագնելուս պես կառնեմ կը քալեմ։
— Ատ ի՞նչ խոսք է... ատանկ խոսք ըրած չունեիր դուն։
— Չունեի, հիմա ունիմ։
— Պալոյի պերեքեթ է։
— Հե, պալոյի պերեքեթ, իշտե կերթամ կոր ես, մինչև վաղը առտու չպիտի գամ։
Վար կը վազե, դիմակն երեսն անցունելով դուռը կը բանա և դուրս կելնե միանալու համար ուրիշ դիմակավորի մը հետ, որ դրան առջև կսպասեր իրեն։
էրկան և կնոջ մեջտեղ.
— Ա՛լ դուն իմին խալբախիս հասկցուր։
— Ես ալ քուկին ինչ տեսակ մարդ ըլլալդ հասկցա։
— Ես ճանչցա քեզի և զքեզ փորձելու համար քովդ եկա և քեզի պարի հրամցուցի։
— Սուտ մի՛ խոսիր, դուն զիս ուրիշ մը կարծեցիր և քծնեցար. ես ալ թող տվի, որ քծնիս, որպեսզի անհավատարմությունդ աղեկ մը հաստատեմ, անհավատարիմ քեզի, ինձի համար կը մեռնի՞ս հաա, ստախո՜ս...
— Դուն ալ ինձի հոգվույս հատորը կըսեիր, բայց ես չէի հավլուսը, իրավունք ունիմ եղեր։
— Ըսել է թե առիթը ներկայանալուն պես կը մատնես կոր զիս։
— Դուն ես, որ առիթ ստեղծեցիր զիս խաբելու համար... ինչո՞ւ պահեցիր իզմե պալո երթալու դիտավորությունդ։
— Դո՞ւն ինչու պահեցիր։
— Երկար բարակ խոսքերու պետք չկա, այսուհետև չենք կրնար մեկ տեղ ապրիլ։ Մորդ տունը կերթաս կը նստիս, ես ալ հորս քով կերթամ, խնդիրը կը վերջանա։
