— Անառակ:
— Սրիկա... պարե բան մը ըլլար... անառա՛կ, ի՞նչ ուզեցիր խեղճ մարդեն... թող ուրիշի աղջիկը փախցնեիր... այս բանին վրա մեծ ցավ զգացի...
— Ինտո՞ր ալ համոզեր ու խաբեր է աղջիկն, ի՜նչ ալ շնորհալի է․․․ հայերեն գիտե, գաղղիերեն կը գրե, անգղիերեն կը խոսի, գերմաներեն ջուրի պես գիտե։
— Կըսեն, թե հայրը չուզեր եղեր աղջկանն երեսը տեսնիլ։
— Չուզեր ա՛։
— Մայրն ալ կըսե եղեր, որ ոտքերր կը կոտրեմ անոր, թե որ տունես ներս մտնե։
— Դուն ալ ըլլաս նե կընես յա:
— Ի՜նչ անպատվություն։
— Երիտասարդին համար շատ աղեկ եղավ, ասանկ հարուստ աղջիկ մառավ և յուր ապագան ապահովեց։
— Այո՛, աղջկան մեղք եղավ։
— Մանչը արդեն ստակին համար առավ աղջիկը։
— Հարկավ։
Երկու երեք շաբաթ կանցնին և քանի մը հոգի կը ներկայանան աղջկան ծնողաց երիտասարդին համար բարեխոսելու և անոնց մեջ հաշտություն գոյացնելու համար։
— Տե՜ր, բան մէր եղավ դնացք անցյալը մոռնալու է։
— Ան ալ հիմա ձեր զավակը կը սեպվի։
— Ամենևին, չեմ ընդունիր։
— Ես ալ չեմ ընդունիր։
— Ես անիկա իբրև պարկեշտ մարդ կընդունեի տունս, մտքես չէի անցուներ, թե ասանկ գործ մը պիտի ընե։
— էրիկս իրավունք ունի... մենք ասանկ բաներ տեսած չունինք... աղջիկս ալ կը մերժեմ։
— Երեսնին տեսնել չեմ ուզեր։
— Ես ալ, ես ալ, մենք ալ քիչ շատ ազնվական ենք, մենք անանկ մարդու աղջիկ տվողներեն չենք. իրավունք ունի էրիկս։
— Ժառանգութենես ալ պիտի զրկեմ զինքը...
— Մենք անիկա տասը հազար ոսկվո օժիտով պիտի կարգեինք։
— Վաղը անոթութենե մեռնի նե՝ ստակ մը չեմ տար։
— Թող չեմ տար, որ տաս։
— Ինչ է նե՝ հաճեցե՛ք դռնե իրենց հետ հաշտվիլ։
— Չեմ ընդունիր, ատ առաջարկությունը մի՛ ըներ։
