— Օ՜խ ըլլա, օ՜խ ըլլա... եկուր, կըսեմ կոր քեզի երկու ժամե ի վեր։
Հայկանուշ բարձր ձայնով կսկսի լալ։
— Ի՞նչ կա, ի՞նչ եղավ, աղջիկս ինչո՞ւ կուլա կոր, կը պոռա հայրն, որ վարի հարկեն աղջկանը լալյունը լսած ու վազելով իջած էր։
— Տան մալ չկա, մի եկուր կըսեմ չգար։
— Ի՞նչ եղավ։
— Հատա նե...
— Ի՞նչու կուլա կոր․․․
— Մաշեցա նե․․․ մեռա նե․․.
— Ի՞նչ ըրիք խեղճին, որ ասանկ կուլա կոր։
— Ք՞վ ինչ պիտի ընե, ճանըմ․․․ չգար որ սանտրեմ, ամեն առտու է աս.․ քաշվելու բան չէ․․․
— Ասո՞ր համար կուլա կոր։
— Չգար որ սանտրեմ, կը փախչի, բռնեմ ըսի, ան ալ չբռնվելու համար վազեց ինկավ... աս է եղածը․․. մի վախնար ... չզարկինք.․․ օխ ըլլա, որ սորվի․․․
— Հիմա աս օխը վայլե՞ց։
— Վայլեց, դուն երես կուտաս կոր, ան ալ ասանկ շփացած կըլլա կոր։
— Քանի մը անգամներ ըսինք ձեզի, որ տղայոց ջուրին երթալու Է քիչ մալ։
— Քանի մը անգամներ մենք ալ ըսինք ձեզի, որ տղայոց ջուրին երթալու չէ, որովհետև տղայք շփացած կըլլան, երբ տեսնեն, որ իրենց ջուրին կերթան։
Հայկանուշ երեսի վրա գետինը պառկած, կուլա մեծ լալյունով։
— Ասանկ մայրություն չըլլար։
— Ասանկ հայրություն չըլլար։
— Վա՜խ, աղջիկս, վա՜խ․․․
— Քի՞չ մը լաց, կուզես նե։
— Վա՜խ, յավրում, վախ.․․
— Որչափ ալ փափուկ սիրտ ունիս։
— Եկո՛ւր, աղջիկս, եկուր, քեզի շաքար առնեմ։
— Ասոր համար է, որ մեզի չսեպեր ա՛։
— Խե՜ղճ աղջիկ։ Կեռաս առնեմ քեզի աղջիկս.․․
— Ա՛ռ, կը հեկեկա Հայկանուշ, գլուխը քիչ մը վերցնելով։
