— Գոնե բան մը կը զարնե՞ս կոր։
— Կը զարնեմ կոր, բայց զարկածիս տեր չեմ ըլլար կոր։
— Ինչո՞ւ։
— Ես շուն չունեի, Ժանին շունը առի․ այս թշվառականը տիրոջը տունը սորված է, քանի մը թռչուն զարնվելուն պես կառնե, շիտակ յուր տիրոջը տունը կը տանի կոր։
⁂
— Երվա՛նդ, տունը չեղած միջոցիս խելոք նստեցա՞ր։
— Խելոք նստեցա, խոսքդ մտիկ ըըի, մայրիկ, ինձի ֆիստան մը պիտի շինես յա՜։
— Ատ ի՞նչ ըսել է։
— Հապա, հայրիկս առջի օրը պեսլեմեին կըսեր, որ խոսքս մտիկ ընես նե՝ քեզի ֆիստան մը կը շինեմ։
⁂
— Ինչո՞ւ չես խոսի՛ր, սիրելի էրիկս։
— Մինակ ըլլամ նե՝ կը նեղանամ, կնիկ։
— Ես մարդ չե՞մ։
— Կարգված ատեննիս չըսի՞ն, թե «Եղիցին երկոքեան ի մարմին մի»։
— Պարո՜ն, սենյակիդ ամսականը ութսուն ղուրուշ ավելցած է։
— Ինչե՞ն, տիկի՜ն, տարի մէ, որ հարյուրի կը նստիմ կոր։
— Եթե արմոնի սորվելե վազ անցնիս, դարձյալ ութսուն ղուրուշի կրնաս նստիլ։
— Ատ ի՞նչ ըսել է։
— Որովհետև տունին մեջի եղողներուն գլուխը կը ցավցունես կոր։
⁂
Գիշերօթիկ վարժարանի մեջ
— Տղա՛ս, ատ պզտիկ հրացանը ի՞նչ է ձեռքդ։
— Վաքանսի ատեն կը լեցունենք, կը նետենք։
— Ի՞նչ կը լեցունեք մեջը։
— Մեր մեջը ի՞նչ կը լեցունենք նե՝ ան, ֆասուլիա:
