Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 7 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 7-րդ).djvu/391

⁂

— Ե՛լ, կնիկ, քեզի ծովու բաղնիք տանիմ։

— Հիմա՞ միտքդ ինկավ, հոկտեմբե՞ր ամսու մեջ։

— Ծով մտնելու ժամանակը անցած ըլլալով աժան գնով կրնանք լվացվիլ, ե՛լ կ՛ըսեմ։

⁂

— Աստուծմե գտնաս Արշակ, աս ի՞նչ ես ըրեր, գլխուդ վրա մազ չես թողուցեր կտրեր ես։

— Քույրս կտրեց, առավ շինեոն պիտի շինե։

⁂

— Այսօր ինքզինքս կշռել տվի, օրիորդ։

— Քանի՞ օխա եկաք։

— Քսան վեց ու կես։

— Շատ թեթև եք եղեր, ուղեղնուդ մեջ քիչ մը բան դրեք, որ ծանր կշռեք։

⁂

Երկու աղջկանց մեջ

— Շիտակ զրուցե՛, քանի տարու ես։

— Իրավ որ քու տարիքդ փնտրելով, իմինս մոռցա։

⁂

Ատեն ի մը առջև իրավագետ մը յուր դատը փաստաբանած միջոցին կը տեսնե, որ դատավորներուն ամենն ալ քնաբեր են, մեկեն ի մեկ խոսքը կը կտրե, և այս ընդմիջումին վրա դատավորները կ՛արթննան։

— Ա՛հ, էֆենտիներ, կըսե իրավաբանը անոնց քնանալը ծաղրելու համար, ինչպես որ երեկ ըսի այսօր ալ կ՛ըսեմ և այլն․..

Բայց այս խոսքը այնչափ պաղարյամբ կըսե, որ դատավորին մեկը մինչև այսօր այնպես համոզված է եղեր, որ առջի օրվնե ի վեր քնացած էր ատյանի մեջ։