Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 7 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 7-րդ).djvu/401

Քարոզիչին մեկը քարոզ տված միջոցին ըսավ.

— Երկու ճանբա կա, մեկը մեծ ու լայն է, որ դժոխք կը տանի, մյուսը նեղ ու փշուտ է, որ դրախտ կը տանի։

— Եթե այդպես է, ըսավ ժողովրդյան մեջեն մեկը, չկրնա՞ր ըլլալ, որ երկուքն ալ թողունք և անտառեն երթանք։

⁂

— Բոլոր իմաստունները, կըսեր առջի օր հույն մը, Հունաստանեն ելեր են:

— Ատոր համար է ուրեմն, որ հիմա հոն իմաստուն չէ մնացեր, պատասխանեց ընկերը։

⁂

Մարդուն մեկը, անցյալ շաբթու գիշեր մը այնքան գինովցած որ ամեն բան աչքին երկու կերևար, ասիկա տուն մտնալուն պես կնկանը նայեցավ. կնիկը աչքին երկու երևնալով մարդն ըսավ.

— Տե՜ր Աստված, մեկ հատը չէի կրնար կոր պահել, այս երկուքը ինչպես պիտի պահեմ։

⁂

— Օ՜հ, կըսեր առջի օրը հիվանդ մը, մարդ չի գար զիս տեսնելու:

— Այդպես պետք է որ ըլլա, քեզի ո՞վ ըսավ, որ պարտքերդ, վճարես:

⁂

Թվաբանության դաստու մը անցյալներն յուր աշակերտներուն մեկուն հետևյալ խնդիրը առաջարկեց, որ լուծե․

— Եթե ես կարկանդակ ունենայի և 2½-ը տայի Գեորգին, 2½ Սարգիսին և կեսն ինձի պահեի՝ քեզի ի՜նչ կը մնար:

— Ամանը, պատասխանեց աշակերտը։