ՀԵՏՍ ԿՈՉՈՒՄ
Ասկե քանի մը շաբաթ առաջ, մարդուն մեկը կնիկեն բաժնվելու համար կնիկը և երկու տղայքը հետն առած Դատաստանական խորհուրդը կերթա։
— Տե՛ր հայր, ես աս կնիկը չեմ ուզեր։
— Ես ալ աս էրիկը չեմ ուզեր. սա լոճուխներուն ամսական մը կապե տե՝ ճեհեննեմ ըլլա երթա։
— Ի՞նչ է կնկանդ հանցանքը։
— Իրեն հարցուր, ինքը ինձմե աղեկ գիտե։
— Աս չոճուխներուն մեղք չէ՞։
— Իրեն հարցուր, ինքը ինձմե աղեկ գիտե։
— Աս չոճուխները քուկդ չե՞ն։
— Իրեն հարցուր, ինքը ինձմե աղեկ գիտե։
— Ասոնց ամսական մը կապելու ես։
— Ես չեմ կրնար կապել։
— Ո՞վ պիտի նայի աս տղաքները։
— Ով ուզե նե թող նայի։
— Չպիտի նայեիր նե ինչո՞ւ կարգվեցար։
— Կարդվեցա, հիմա մեռնելու չէ յա։
— Կարգվեցար նե՝ անոնք պիտի նայիս։
— Կարգվիլս հետս կը կոչեմ, ասոր ըսելիք մը ունի՞ս։
— Ադ ի՞նչ ըսել է։
— Ինչ պիտի ըլլա, երեսփոխան մը, կամ ուրիշ մը սխալելու ըլլար նե՝ հետս կոչում մը ըրե տեյի ոտվընիս կիյնայիք, ես ալ սխալեցա, իշտե հետս կոչում կընեմ կոր։
— Հապա աս տղաքնե՞րը։
— Անոնք ալ հետս կը կոչեմ, տահա ըսելիք մնա՞ց։
Տեր հայրը զանոնք կը խրատե, որ երթան հաշտվին։
Մարդը հետս կոչելու վրա է դեռ։ Տեսնենք սա տղաքները հետս պիտի երթան մի։
