դուրս բան մը ունիս՝ որուն շնորհիվը շատ բարեկամներ ունիս, ապա ուրեմն այն բարեկամներն քուկդ չեն, այլ անոր զոր դուն ունիս և ես չունիմ (որովհետև բարեկամ չունիմ)։
Ինչ է ուրեմն այն, որ դուն ունիս ես չունիմ։
Երկու տարեկան տղա միսկ գիտե ասիկա ու կըսե.
— Ոսկին։
Բայց ոսկին մարդկության նշան չէ։
Այն, որ հոգի ունի, մարդ է կրնանք ըսել, բայց չենք կրնար ըսել, թե՝ այն, որ ոսկի ունի մարդ է։ Եթե այս ըսելու կարող ըլլայինք քսակներն ու քասա ներն ալ մեյմեկ մարդ պիտի ըլլային:
Ուստի, երբ ոսկին դուրս հանենք այս խնդրույն մեջեն, բոլոր բարեկամներդ ալ դուրս կելեն և անոր կերթան, հետևապես ես ու դուն միայն կը մնանք իբրև մարդ իրարու համապատիվ և համազոր։
Մեր խնդիրն ալ մարդկության խնդիր է և ոչ ոսկիի, ուստի, հրամայեցեք խել մը խեղճերուն և տգետներուն, որ չհայհոյեն ինձի և մտիկ ընեն։
էֆենտի՛, դուք զՄամուլ պաշտպանելով ըսիք Արևելյան Մամուլին.
— Անոթութենե մեռիր։
Ահա այս է իմ ցավս։
Դուք զՄամուլ պաշտպանելով Մասիսին ըսիք.
— Խեղճ պիտի ապրիս։
Ահա այս է իմ վիշտս։
Դուք զՄամուլ պաշտպանելով Օրագրո ըսիք.
— Հակառակ քու աշխատությանցդ պետք է որ խայտառակվիս։
Ահա այս է իմ վախս։
Դուք զՄամուլ պաշտպանելով գրական ասպարեզին վրա սնունդ հայթայթելու համար անոթի փորանց ձեռադիր դրելով, իրիկունը չոր հաց ուտելով աշխատող խմբագրաց ըսիք։
— Սատկեցե՛ք դուք։
Ահա այս է իմ մահս։
Թո՛ղ հայ լրագրությունը մեռնի, թող ան ու աս հանիրավի խայտառակվի, ես պիտի զբոսնում ըսիք։
Ահա այս է ձեր մահը։
Ահա այս է ճշմարտությունը։
