1(55 ւոյ պէս ուրիշ աշխատողներ ալ գտնվէին, Արարատեան ըն¬ կերութիւնն այսօր աւելի մեծ դրամագլուխի տէր կ'ըլլար:»
Կրօնականներուն այն աստիճան հակառակ է որ երբ
փողոցի մը մէջ ասոնցմէ մին տեսնէ' ետ կը դառնայ եւ ուրիշ փողոցէ մը ճամբան կը շարունակէ: Իւր հօրը թաղ- ման ժամանակ' երբ կղերական դասը կ՛ուզէ որ ըստ սո¬ վորութեան մեծ հանդիսիւ կատարէ յուղարկաւորութիւնը' Պ. Արծրունին կը դսռհայ բահանայներուն եւ կ՚ըսէ.
«Դուք գէշ մարդեր էք' ես ծեզի պէտք չունիմ:» Վերջին աստիճան ուղիղ մարդ է- եւ ժողովուրդը վըս-
տահութեամբ հազար ռուպլի կը յանձնէ իրեն որ ընկերու¬ թեան մը ղրկէ , Պօլսոյ մէջ չէ ւոեսնբված մէկը որ ււուսլլի մը վստահի Պօլսոյ բոլոր խմբագիրներուն: 'էիհարանո։ թ եան մէջ պնդագլուխ է: Այնպէս հսւմոզ- վսւծ է թէ այն մարգն որ վկայական մ՛ունի ծոցը' ազա¬ տութիւն ունի յանուն գերմանական դաստիարակութեան ծիծ աղաշարժ կարծիքներ յայտնել եւ սւոիպել ու րիշէւհրն ըն- դունիլ ի։ ր խօսբեբը • իսկ երբ սուսւնձին կր մնայ' խելքի ու բանականութեան կը վերադսունայ եւ. կր համողվի թէ այսօր մարգս աւելի իւր դործերէն կր զատուի pul'll թէ իւր ծոցի վկայականէն: «Աւելորդ է համարում, կ՚ըսէ Տւսրոյ, ՜խօսել արեւելեան քաղաքականութեան վերսւբեբեա լ Ս շս։1]|։ սխալ ու անւոակտ յօդու ածների մասին, որոնց համար իրա¬ ւամբ յանդիմանեցին ն որուն տեղական լրսպիրնեբը ել որոնց¬ մով Պ. Արծրունու օրդւսնր չափազանց ջեբմեէււսնդոլթ իւն ցոյց տալով, կարծես դիտմամբ ցանկանում էր ինքնակոչ կիսապւսշտօնական լրագրի դեր խաղալ եւ նմանվել «.աւելի թագաւորական քւսն զթ ադաւորն» կոչուածին: — Ապստւսմ- բութիւն քարոզելով տահկւսկան Հայաստանի հայերին (թէ¬ պէտ երբեմն ուսում էլ էր, որ Հսւյաււտանու մ հայ չը կայ) բոլորովին մաւանում էր, չը գիտէր, թէ հահել[ք կր լինի այդ բանը ւսյն կսւրւավարութեւսնը, որին ինքը իբր թէ ծւս- րւսւյում է, համաձայն կը լինի արդեօք այդպիսի երեւոյթը
