Կը պատմըվի թէ օր մը Հակահասունեան բժիշկի մը հետ խորհրդակցութեան կը հրաւիրվի հիւանդի մը տունը: Հիւանդը քննելէն ետքը իւր ընկերին հետ ուրիշ սենեակ մը կը մտնէ տրվելիք դեղին վրայ խորհրդակցելու համար. նախ Շիշմանեան խօսք կ՚առնէ.
—Նստէ նայինք:
—Շնորհակալ եմ:
—Ի՞նչ կարծիք ունիք։
—Նախ եւ առաջ հրամանքնիդ ըսէք։
—Ես կարծեմ թէ ա՛լ չյաջողիր ռէվէրսուրուսը։
—Ես ալ այն կարծիքն ունիմ, բայց չեմ կարծեր որ . . .
Տան Տիկինը ներս կը մտնէ.
—Դեղագիրը գրեցի՞ք:
—Հանգիստ եղէք, Տիկին, անոր վրայ կը խորհրդակցինք, կը պատասխանէ Շիշմանեան:
Տան Տիկինը դուրս կելնէ:
— Սակայն ինչ որ ալ ըլլայ կ՚ըսէ միւս բժիշկը, պարտաւոր ենք Հասունեանի դէմ մինչեւ վերջը մաքառիլ:
—Այո՛, մինչեւ որ ամբողջ ժողովուրդը հասկնայ անոր բռնած ընթացքը:
—Սիկառ մը կը շինէ՞ք:
—Շնորհակալ եմ չեմ գործածեր կերակուրի վրայ:
—Ճաշ ըրա՞ծ էք:
—Այո՛, աղուոր պիֆթէք մը կերայ...
Հիւանդին եղբայրը սենեակին դուռը զարնելով ներս կուգայ.
—Դեղագիրը կուտա՞ք, գլխուն ցաւը նորէն բռնեց, կը չարչարվի... կ'աղաչեմ:
—Հիմայ հիմայ, կը պատասխանեն երկու ընկերները:
—Այս տեղ չպիտի կրնանք խօսիլ դեղագիր մը տանք ու երթանք: Մատիտն եւ թուղթը հանեցէք Տէր բժիշկ, կ՚ըսէ Շիշմանեան:
— Դո՛ւք գրեցէք, քանի որ հիւանդը ձերն է:
