Իր զավթողական բնույթով ու անօրինական կարգավիճակով հանդերձ, Կարսի պայմանագիրն ունի որոշ նպաստավոր դրույթներ: Մասնավորապես, պայմանագրի 11, 17, և 18 հոդվածները համապատասխանաբար անդրադառնում են օտարերկրյա քաղաքացիների իրավունքներին, անխափան հաղորդակցությանը, առևտրական հարաբերություններին և որոշակիորեն կանոնակարգում են դրանք:
Մի կողմ թողնելով Կարսի, ինչպես նաև Ալեքսանդրապոլի ու Մոսկվայի պայմանագրերի օրինականության, ավել ճիշտ անօրինականության հարցը՝ համառոտակի անդրադառնամ Հայաստանի Հանրապետության և Թուրքիայի Հանրապետության միջև դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու արձանագրության հինգերորդ կետի մեջ առկա պարտավորությանը, այն է՝ «համապատասխան միջազգային իրավունքի պայմանագրերով որոշված երկու երկրների միջև գոյություն ունեցող սահմանի փոխադարձ ճանաչում»:
Կարելի է հաստատապես ասել, որ նման ձևակերպման պարագայում ավելի լավ է լիներ Կարսի պայմանագրի ուղղակի հիշատակումը, քան նման անուղղակի, սակայն միանշանակ հղումը: Երկրորդ պարագայում մենք իրավականորեն ձևակերպում ու ամրագրում ենք օրինապես ճանաչված պետության՝ Հայաստանի Հանրապետության դեմ թուրքական ապստամբական զորամիավորումների տարածքային բռնազավթումները՝ առանց մինչևիսկ ամրագրելու Կարսի պայմանագրի մանր ձեռքբերումները:
Ուզում եմ հավատալ, որ տխրահռչակ արձանագրությունների մեջ սպրդած ավելի քան մեկ տասնյակ հայակործան սխալները, ծառայողական անփութության հետևանք են, թե չէ շոգ եղանակին ինչ միտք ասես, որ չի ծագում մարդու գլխում:
