Ճըմե ըրըզ վէ դըքըշը խըլը-խըլը,
Սեվդինէ Ալի դըկը գազի։ Ազիզ բավե մըն կըրըվի, բըդը սըր խվը
խորտէ էզդիա-չընդ կըբիլը,
Պըշտի խըդե նըֆըրէ էզդիա գընդե Երասխէ դըստե դըժմըն
դըրխըն հեսիրե-դիլը.
Ճըմե ըրըզ վե դըգըշը, դորը-գըզը,
Գընդե դորե թըմամ գըրտիե բախ ու ռըզը
Ազիզե Ամար դըկը գազի, գըլի էզդիա, իրո ըջըմա հըլդըն հըիֆա
կըվըն ու թըզը.
Վե բահարե գընդե Երասխե գըրտիը չընգը,
Ազիզե Ամար, Օմըր, Ալո, Ահիդ, Գառնիկ, դաիը դընգը։
― Բավե մընվըն, չեվըն, չէ բըխըվտըն, իրո էզդիա, ըրմընիա դըրխըն դըրե տընգը.
Սըվըբու, բըրե սըվե լը մը չալ բու,
Դընգե ճըկ, սիլհե էզդիա, ըրմընիա հըվդը լալբուն,
Ջըրդա ըջըմա ըրաֆե մըիդանե բեփըրգալբու։
Այն օրերին, երբ Արցախի հողն այրվում էր արկերի պայթյուններից, երբ օդում հռնդում էին թշնամու ինքնաթիռները և մահաբեր արկեր էին նետում ազատամարտիկների դիրքերի վրա, ուրախ լուրը, թե եզդիների ղեկավարությունը եկել է ռազմաճակատ, թե եզդիների հերթական օգնությունն է տեղ հասել, հպարտությամբ էր լցնում եզդի ազատամարտիկների սրտերը, նրանք զգում էին, որ իրենց թիկունքին կանգնած էին իրենց ժողովուրդը, ընկերներն ու բարեկամները։ Մեր հայրենակիցները մեզ տեսնելով ոգևորվում էին, խոստանում էին լավ ծառայել, բարձր պահել եզդի անունը։ Այո՜, հայոց հողի պաշտպանությունը ինչպես յուրաքանչյուր հայի, այնպես էլ եզդիների սուրբ պարտականությունն էր այղ ծանր ու դժվարին օրերին։
Բայց պատերազմն առանց կորուստների չի լինում։ Ու հանկարծ տխուր լուրն էր տարածվում ողջ ռազմաճակատում.
― Ագիտը վիրավորվել է…
― Թեմուրը զոհվել է…
― Բըրոն անհետ կորել է…
Դեռ չէին մեղմանում ցավն ու կսկիծը անդառնալի կորուստների համար, երբ նորից ռազմաճակատով մեկ ու մինչև Երևան, մինչև հեռավոր մարզերը հասնում էր բոթը.
― Ընկել է Սահիդը…
