Ծերացել եր կապիկը,
Լավ չեր տեսնում պապիկը.
Բայց հասել եր ականջին,
Թե արատ ե դա չնչին,
Պիտի դնել լոկ ակնոց:
Գնաց, ճարեց մի կապոց...
Ակնոցները, հինգ թե վեց,
Ե՛ս կողմ, ե՛ն կողմ շուռ տվեց.
Մին դնում եր նա գլխին,
Մին ել պոչի մեջտեղին,
Մին լիզում եր թքոտում,
Մին ել սրբում, հոտմտում
Հա՛ փորձում եր, հա՛ փորձում...
Ակնոցները չեն գործում,
Են պսպղուն ապակին
Լույս չի տալիս պապիկին:
—Կորչե՛ն,-— գոռաց-— ջուխտ ու կենտ...
Նա՛ յե հիմար, նա՛ յե խենթ,
Ով լսում ե շատ–շատին,
Մարդկանց հազար մի ստին:
Սրանց մասին,
Ինչ վոր ասին՝
Սո՛ւտ ե, սուտ,
Ես ապակին
