Խորտակվում է ու ընկնում ցած:
Իսկ ով ստեր չի ասում, վոր ուզենա
Թեկուզ կառքով կգնա»:
«Իսկ եդ գետը խորն ե արդյոք և ինչքա՞ն»։
«Դե, ծանծաղ չի նա ենքան:
Տես, բարեկամ, ինչե՛ր չկան աշխարհում:
Են Հռոմի վարունգն անշուշտ մեծ ե շատ,
Մի սարի չափ եյիր, կարծես, դու ասում»...
«Եհ, սար ել չե, բայց կլիներ մի տան չափ»:
«Դե դու արի ու հավատա...
Ասենք, ճիշտ ե, հրաշք ե դա.
Իսկ կամո՞ւրջը, վոր մենք կանցնենք վրայով,
Ստախոսը վրան կանգնել չի կարող:
Հենց ես գարուն յերկու գրող, դերձակը
Ջուրըն ընկան (գիտե ամբողջ քաղաքը):
Քո վարունգը տան մեծության,
Թե վոր ճիշտ ե, մի զարմանք ե իսկական»:
«Եհ, ենքան ել մեծ բան չի,
Իմացիր, վոր հրաշքներ կան շատ տարբեր՝
Մեր եստեղի պալատների նման չի՛:
Ի՛նչ տներ...
Յերկու հոգի, են ել ստիպված, հազիվ մտնեն,
Ու վոչ նստեն, վոչ կանգնեն»:
«Եդպես լինի, բայց, ճիշտն ասած,
Քո վարունգը մի հրաշք ե չտեսնված,
Յերբ նրա մեջ տեղ են գտնում յերկուսով:
Բայց զբաղվենք կամուրջով՝
