Սադուն, սիրած մեծ Ապաղանի,
Գոված ընտիր յամէն հանդիսի,
Զաչերըդ բաց, զինչ Դամասկոսի,
Տե՛ս ըզգաւառս ի յերերմանի,
Զեկեղեցիքս ի մեծ վըտանգի
Ու զքահանայքս ի տարտարոսի,
ԶԽութլու-բուղայն յարեան հալաւի,
Զիւր աննըման պատկերն ի հողի:
Զարքայն չիշխեմ յիշել զվրացի՝
Զատլասերեսն ըզԴեմետրէի,
Որ դեռ քըրտունքն ի վայր կու հոռի
Սիրտըն քաշած ու դեռ կենդանի:
Զպարոն Պռօշըն զարդ հեծելի,
Որ զերկաթի դուռն առնէր փոշի.
Աջու բազուկ էր Նոր Սիոնի,
Հիլքըն հաստատ հայոց հաւատի:
Կամ զիւր որդիքըն զարմանալի,
ՋՄկդէմ, զՎասակ՝ զկորիւնք առիւծի,
Զայն զօրաւորն ի պատերազմի'
ԶԱմիր-Հասան՝ բազուկըն քաշի,
ԸզՏարսայիճ զարմըն վեհազգի,
Զեղբայր մեծին, որ Սւմբատ կոչի,
Որ պատուեցաւ ի դուռն արքունի՝
Այնմ, որ անունն էր Մանկու ղանի:
ԶՀասանն յիշեմ ըզխաչենցի,
Որ մականունն էր Ջալալ-Դօլի,
Ջմիւս Հասանըն՝ զորդի Դօփի,
Զհաւատարիմն և զերկիւղալի:
