Հանցգուն զինչ հանեն մարդիկ
Հնարիւք ըզձուկն է ծովէն,
Որ պահ մի տըտանըն տայ
Ու մեռնի կարօտ ի ջրէն,
Ես արտաքսեցայ մեղօք
Յիմաստից անհուն քո ծովէն,
Հոգիս թալկացաւ դէմ քեզ,
Զիս կեցո՛, ծնեալդ ի կուսէն.
Ինձ մութն ու խաւար տիրեց՝
Յիմ մեղացն ի թանձրութենէն.
Գին եմ քո անպարտ արեանդ,
Փարատելս զխաւարս ի յինէն.
Արեգակն է քո ստեղծուած,
Կու լընու նա զաշխարհս ամէն,
Դու ես արարիչ լուսոյ,
Մի՛ թողուր կարօտ զիս ի քէն:
Հանցգան զինչ ելնէ ժամ-ժամ
Թանձրացեալ թուխ ամպն ի ծովէն,
Ի յորոտմանէ նորա
Սասանի ամէն մըսեղէն:
Իմ մեղքն է խաւար կամար՝
Կու բերէ կարկուտ հրեղէն,
Քանի կու յիշեմ ըզնա
Կու դողայ ոսկերքս իմ ամէն:
