Այն Քանդակինէ տիկին
Թուղթ գրեց առ Աղեքսանդրին.
«Դու ես հրեղինաց նըման.
Հոգեղէն մարդ քեզ լի նըման:
Դու ազատեցիր զիմ հարսն,
Անցուցեր զիմ հուրն ի սրտիս,
Նայ զինչ աստուած յոյս ունիս,
Թող զամէն բարով կատարէ:
Ա՜յ իմ աննըման սուլթան,
Քոյ արևդ ու կեանքդ երկարէ,
Դու հանց զօրաւոր լինիս,
Որ ամէն աշխարհք հաւանի»:
Նայ Աղեքսանդրու պատկերն
Նըկարեալ ունէր ի թղթին,
Հայեաց ընդ երես նորին,
Բարկացաւ սըրտիւ դառնագին:
«Այ բիճ և լարեաց ծընունդ,
Անըզգամ դու ի բնութենէ,
է՞ր վստահացար, եկիր
Իմ քաղաքս, որ է Պըղընձէ:
Թէ չիր ազատեր զիմ հարսն,
Որ գերի տարան Բէրեքէ,
Չի կար ապրելոյ ճարակ
Ի ձեռացըն Քանդակինէ»:
