Որ ի տանէն էր Յուդային
Գըգուեալ անուանի Բագրատունին:
Աւա՜ղ յիշմանս այս երկրորդին,
Որ զիս խոցեաց անհնարէն,
Անբուժելի վիրօք վերջին,
Որ սպեղանեօք ոչ բժշկին:
Որք զարգացեալք յարբանս հասին,
Յարքունական յաթոռ նստին.
Զթագ արքայիցն այն առաջին
ՈրպԷս պսակ ի գլուխ եղին.
Եւ զիս սակաւ կազդուրեցին,
Թէպէտ առ իս ոչ օրեցին.
Քանզի աթոռ նոքա արկին
Ի Շիրակայ տանն ի յԱնին,
ՅԵրազգաւոր մեծ աւանին,
Նաև ի Կարսն Վանանդին,
Տիրեալ Վրաց և Աղուանին,
Հայոց բոլոր մինչ յԱսորին:
Որոց Աշոտն էր առաջին,
Ապա Սմբատ որդի նորին,
Որ վկայեաց ի մեծն Դւին՝
Կախեալ զփայտէ նման Փրկչին.
Յետ որոց այլքն ի նոյն կարգին՝
Որդիքն ընդ հարցն յաջորդեցին,
Մինչ ի Գագիկ բնաւից վերջին,
Որ գնաց անդարձ յաշխարհ Յունին,
Զոր և անդէն իսկ կորասին
Չարաբարոյ ազգ Հոռոմին:
