ենք, մինչև լույսը բացվելը, որ մեզ տեսնող չլինի։ Ամեն գիշեր մարդ կգա մոտդ ու հենց որ դուռը թակի ու ասի «Արմեն», դուռը բաց կանես։ Արմեն իմ անունն է, իմ անունով էլ եկողն ինչ բերի, կպահես, ինչ բան էլ ասի՝ կկատարես։
Անտոնը քիչ հանգստացած, նստեց բուխարու առաջ, աղոտ լույսով լավ տնտղեց Արմենին ու նրա ընկերոջը, որը լուռ էր, ապա կես տարակուսանքով հարցրեց.
— Շատվո՞ր եք, շատվոր... Թե՞ «դարդակ խոսամ քամին տանի...»։ Թիկունքներումդ ո՞վ կա... Ռուսեթի հետ կապ ունե՞ք...
Արմենի տված բացատրությունները գոհացրին Անտոնի անսպառ հետաքրքրությունը, որից հետո նա երկար գրկախառնվեց ու ճանապարհ դրեց «հյուրերին»՝ մի անգամ ևս խնդրելով թոռանը.
— Արմեն ջան, անունիդ մատաղ, մին—մին դու էլ արի, տենամ, կարոտս առնեմ... թե կարաս, մի օր էլ ցերեկով արի, մի լիսով բոյդ տենամ...
— Լավ,— ասաց Արմենը։
Գիշերվա խավարի մեջ, երկու հոգի ստվերների պես իրար կպած ձուլվեցին մթությանը, իսկ Անտոնը երկար ժամանակ կանգնած մնաց ջրաղացի դռան մոտ, ուրախության արցունքներն աչքերին և ապագա մեծ գործի հեռանկարների աղոտ ծրագրերն իր տանջված ուղեղում։
Լույսը բացվելուն պես Անտոնը ջահել նորահարսի պես վեր կացավ, ավելը ձեռն առավ ու սկսեց ջաղացի քունջ ու պուճախն ավլել, մաքրել։ Տարիների կուտակված փոշին ու աղբը սրբում էր Անտոնը, օճորքից կախված սարդի բները քանդում, հետն էլ ինչ—որ ուրախ երգ դնդնացնում քթի տակ։
Ջահելացել էր Անտոնը, քսան տարեկան երիտասարդի պես աշխուժացել։ Գործը վերջացնելուց հետո մինչև անգամ քուրքն էլ հանեց, դուրսը թափ տվեց, փափախը խփեց դռան ծառին, տարիներով մորթու մեջը բուն դրած ալյուրի փոշին քամուն տվեց, ապա մոտեցավ ջաղացի տակով հոսող առվակին, երեսը չոփ—չոփ լվացավ ու զվարթացած ներս մտավ
