ջաղացը, խառնիխուռն թափված իրերն ու գործիքները հավաքեց, կարգավորեց, ամեն բան դրեց իր տեղը։
Խոր աշնանային արևի շողը փոքրիկ լուսամուտից ընկել էր ներս և ուրախ ժպիտով պտտվում, շորորում էր խավար ջաղացի մեջ, է՛լ ավելի պայծառացնելով Անտոնի սիրտը, որը կարծես խնդությամբ լի պատրաստվում էր դիմավորելու իր հեռավոր, կարոտած սիրեցյալին։
Ջաղացի ներսը կարգավորելուց հետո, Անտոնը դուրս եկավ, առվակն անցնելով բարձրացավ սարի լանջը, չոր փայտ հավաքեց, շալակն առած կրկին վերադարձավ, ջաղացի ջուրը կապեց ու «հոգապահուստ» մի խան[1] ցորենի կեսը լցրեց տաշտի մեջ, ջաղացի ոտի տակի սեպը ետ քաշեց, որ ալյուրը մանր աղա։ Ապա բուխարու կրակը վառեց ու թևերը ետ ծալելով՝ փոքրիկ տաշտն առաջը դրեց, ալյուրի կեսը մեջն ածեց ու սկսեց խմոր հունցել, որ կրկենի[2] թխի։
— Անտոն բիձա՜, էհե՜, Անտոն բիձա՜,— ձայնեց մեկը դրսից,— էդ ո՞ւմ աղունն ես աղում...
Անտոնը վեր թռավ, խմորակոլոլ ձեռները մաքրելով դուրս եկավ, որ տեսնի ով է կանչողը։
Գյուղի չարչին էր, որ ձին նստած պտտում էր գյուղեգյուղ՝ մանրուքը հացի հետ փոխում։
— Հա՛, Ներսես ջան, դո՞ւ ես,— ասաց Անտոնը,— ձենիցդ ճանաչեցի ոչ, խե՞ր ըլի, ի՞նչ ես ման գալի էս կողմերը։
— Ոչինչ, մի քիչ ցորեն եմ հավաքել, ասում եմ աղաս, մինչև ես էս մոտիկ գեղը գնամ գամ, մի թեթև առուտուրի բան ունեմ,— ասաց չարչին։— Կարելի ա՞...
— Ջուխտ աչքիս վրա, աղունդ ինձ տու, դու գնա,— պատասխանեց Անտոնը,— հենց աղամ, ոնց որ Ռուսեթի կրուչատկա։
— Էդ ո՞ւմ աղունն ա վրեն,— հարցրեց չարչին։
— Իմ աղունը։
— Խի՞, դու աղուն էլ ունե՞ս, էդ ո՞նց ա էն գազանը քեզ մոտ հատիկ թողել,— հետաքրքրությամբ ու հարցական հայացքով դիմեց չարչին Անտոնին։
