— Հէ՛-է՛-է՜յ,— շունչը կտրելով, ձայնը կոկորդում խեղդված խռխռացնում է Անտոնը և հազիվ ուշքի գալիս:
— Բա՛ց արա դուռը։
— Ո՞վ ես,– քրտինքի մեջ կորած հազիվ հարցնում է Անտոնը: Նրան թվում է, թե ջաղացը գլխին պտույտ է գալիս։
— Բա՛ց արա դուռը, կիմանաս, ով որ եմ։
— Ասա, ո՞վ ես, բաց անեմ, էս կեսգիշերին ես դուռը բաց անող չեմ։
Դուրսը մի քանի հոգի ծիծաղում են։
— Ի՞նչ կեսգիշեր, տո՛ պառավ գոմեշ, արևը քաչալի գլուխ ա էրում։
Անտոնը վեր է կենում, առաջ է շարժվում, թե դուռը բանա։ «Տղերքը» մորթած հավերի պես թափված են իրար կողքի, ձիերը ծույլ-ծույլ ննջում են ետևի ոտները հերթով «կախ անելով», հանգիստ տալով։
Անտոնը դուռը բաց է անում, երեք ձիավոր են. մեկն իջել է ձիուց դուռը թակելու համար։ Անտոնը ոչ մեկին էլ չի ճանաչում։ Զինված են, խոժոռած դեմքերով։
— Ջաղացպանը դո՞ւ ես:
— Հրաման քեզ, ես եմ։
— Ջաղացումդ մարդ կա՞։
— Կան։
— Քանի՞ հոգի են։
— Երեք։
— Ի՞նչ մարդ են։
— Ղարավուլ։
— Ի՞նչ բանի են հիմի։
— Քնած են։
— Էսքան երկա՞ր, գիշերը քնել են, չեն կշտացել, որ ցերեկն էլ են քնո՞ւմ...
— Գիշերը չեն քնել:
— Բա ի՞նչ էին շինում։
— Հերթով ղարավուլ են քաշել մեծ ճամփի վրա։
— Բա ե՞րբ են քնել։
— Գիտեմ ոչ, լուսադեմին քնած կլեն։
